Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι έζησα.
Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονές μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες ...
Από τη στιγμή που γεννιούνται, τους χαρίζουμε την καρδιά µας χωρίς δεύτερη κουβέντα για να τους προστατεύει από κάθε αναποδιά.
Στα πέντε, µας κοιτάνε στα µάτια και στην εφηβεία οποιαδήποτε τρυφερότητα είναι αιτία πολέμου, αλλά στα τριάντα ξαφνικά συνειδητοποιούν ότι «μάνα είναι µόνο μία».
Έτσι, σε μια μόνο στιγμή, χωρίς να το καταλάβουμε, οι ρόλοι αντιστρέφονται και είμαστε εμείς πια υπό την προστασία τους.
Αυτό είναι ένα βιβλίο για να πούμε όλα όσα θα θέλαμε στην πιο αδιαπραγμάτευτη αγάπη της ζωής µας, τους γιους μας....
