Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
"Ο βασιλιάς της μουσικής δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, όποια μουσική κι αν του παρουσιάζει ο μουσικός της αυλής του. Τον μουσικό από την απελπισία του έρχεται να τον βγάλει η Μούσα, που βρίσκει με τη σειρά της μια ευκαιρία να ""ξαναμπεί στη δουλειά"" από την οποία είχε αποκοπεί από τις...
Η τελετουργία στο θέατρο του Θεόδωρου Τερζόπουλου αφηγείται την ιστορία του αθηναϊκού θεάτρου Άττις και του τρόπου με τον οποίο ο ιδρυτής και διευθυντής του Θεόδωρος Τερζόπουλος εισάγει στη σκηνή μια βιοενεργειακή εκδοχή του σώματος, σε μια προσπάθεια αναθεώρησης και επανεκτίμησης του τί σημαίνει σήμερα όχι μόνο να έχεις σώμα αλλά και να είσαι, ολοκληρωτικά, σώμα. Με αφετηρία την – ιστορική – πρώτη παραγωγή των Βακχών, που συγκλόνισε το κοινό το 1986, ο Τερζόπουλος εφαρμόζει τη μέθοδό του σε έναν μεγάλο αριθμό αρχαιοελληνικών τραγωδιών αλλά και στα πλέον ετερογενή ποιητικά ...
«Η ίδια η θεματολογία του αριστοφανικού έργου –ο πόλεμος, η δημαγωγία, η πολεμοκαπηλία, ο φανφαρονισμός– και οι χαρακτήρες που παρουσιάζει το καθιστούν διαχρονικά επίκαιρο… Ο στόχος μιας κωμωδίας δεν είναι να δίνει μόνο ερεθίσματα για σκέψη, αλλά και γέλιο. Και χάρη στο λιμπρέτο του Παπαμάρκου και το στενό του δέσιμο με τη μουσική του Κυπουργού (και αντίστροφα), το γέλιο έρχεται αβίαστα στον σημερινό Έλληνα αναγνώστη, ακροατή και θεατή χωρίς να χρειάζεται επεξηγήσεις». Από την εισαγωγή του Άγγελου Χανιώτη
Η Ειρήνη είναι από εκείνα τα έργα του Αριστοφάνη που διακρίνονται γ...
"Δυο μονόλογοι, θεατρικοί και θανατεροί, αφημένοι καιρό στην ορφάνια τους για το αγκάθι που κρύβουν. Μα τώρα, να, ενώπιον σας, ένα ακάνθινο κουβάρι....
Μια γυναίκα 34 χρονών κυκλοφορεί στην επαρχιακή της πόλη µε το ροζ φουστάνι της, το ροζ καπέλο και τη µαύρηοµπρέλα της, αν και δε βρέχει. Είναι η Μάρθα, η «αλαφροΐσκιωτη», η «λωλή», που βρίσκεται αντιµέτωπη µε την κακογλωσσιά του κόσµου. Κόρη δασκάλου, στα 17 της χρόνια, το 1943, ζούσε µε ενθουσιασµό την απελευθέρωση, έγραφε στους τοίχους συνθήµατα, µοιραζόταν τα όνειρα, την αγωνία και τον φόβο της γενιάς της, και µιλούσε «σάµπως µιλώντας να ανακάλυπτε τον κόσµο». Τώρα, µόνη, ζώντας µε την ηλικιωµένηπαραµάνα της, κάθεται σιωπηλή στο παγκάκι της και νιώθει τουρίστρια: «Κάθε ...