Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Κυριακάτικες συναντήσεις στο αίθριο που βλέπει στον κήπο του Στέφανου Μάνου, τα βήματα, το ήθος και η ακεραιότητα του οποίου δεν έγιναν ποτέ αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Πάντα με καφέ, μπισκότα και κάποιες φορές στον δίσκο κομμάτια από το φίνο κέικ καρότου, με αλεύρι αμυγδάλου, καλυμμένα με το τραγανό γλάσο λεμονιού. Το κέικ του Μάνου και η συνταγή ίδια, απαράλλαχτη, χρόνια. Αλλά και στην πολιτική, ως Υπουργός δούλεψε πάντα με την ίδια συνταγή: αυτή του Στέφανου Μάνου. Μια πραγματικά ελεύθερη συζήτηση, με την οποία ο πολιτικός δεν θέλει να υπενθυμίσει, απλώς, το πέρασμά του...
""" Είναι αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των πολιτικών να εφευρίσκουν λέξεις ανάμεσα στο ναι και το όχι. Όπως τα κορίτσια στους σχολικούς μας έρωτες. Δεν έλεγαν ""δεν μου αρέσεις"", ""δεν σε θέλω"". Έλεγαν κάτι που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως ναι και ως όχι. ""Δεν λειτουργώ με αυτόν τον τρόπο"". ""Δεν είμαι έτοιμη"". Έτσι δεν σε έκαναν εχθρό, σε άφηναν να ελπίζεις και μετά, αν τις έφτυνε ο παιδαράς του συστεγαζόμενου λυκείου, γυρνούσαν σε σένα, που άλλωστε ρητά ποτέ δεν σε είχαν απορρίψει....
"""Πάντα αναρωτιόμουν για τις ζωές των ανθρώπων που έβλεπα. Ωραία, τέλειωσε ο χτίστης το ρετιρέ, σε τι σπίτι γυρνάει? Πώς αγκαλιάζει ο ""μπάτσος"" και πώς ο κρατούμενός του? Η καλόγρια τι όνειρα βλέπει το βράδυ? Κάποια στιγμή άρχισα να ξεστρατίζω και να αναζητώ νέες εικόνες....
