Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Η Ζωή ζει στην Αθήνα και η Μάρτα στο Κίεβο. 2.103 χιλιόμετρα – τελικά όχι και τόσο μακριά…
Η μαμά έχει στερεώσει με ένα μαγνητάκι στο ψυγείο τη φωτογραφία της και όποτε περνώ ρίχνω μια ματιά στα μεγάλα μελαγχολικά μάτια της Μάρτα.
Μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα και, αν δεν ήταν ο πόλεμος, μπορεί και να μη συναντιόμαστε ποτέ…
Όμως, η Μάρτα ταξιδεύει για την Ελλάδα με ένα άσπρο λεωφορείο όπου γύρω γύρω έχουν γράψει με σπρέι τη λέξη «παιδιά».
Θα τη φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας. Δεν ξέρω για πόσο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω όσα συμβαίνουν.
Ένα ένα, όλα όσα είχα δεδομέ...
Μια μικρή και μαγική λέξη είναι το «Eυχαριστώ» που μέσα της περικλείει μια μεγάλη δόση ευγνωμοσύνης.
Η ευγνωμοσύνη θρέφει την ψυχή μας και έχει αποδειχθεί ότι συνδέεται άμεσα με την ευτυχία.
Ο ΟΧ-Ι ζούσε σε έναν μικρό πλανήτη στην άκρη του ηλιακού µας συστήματος, που είχε τον πιο όμορφο και παράξενο ουρανό!
Ο ουρανός φωτιζόταν από χιλιάδες φωτεινά Φλαφ, μικρά χνουδωτά ουράνια σώματα που έλαμπαν από μακριά.
Έλεγαν πως αν τα έπιανες ήταν πολύ μαλακά και έφερναν πραγματική ευτυχία.
Ω! Πόσο αγαπούσε ο ΟΧ-Ι τα Φλαφ! Τι κρίμα που ήταν τόσο, μα τόσο μακριά…
Ώσπου μια μέρα...
