Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντα...
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι? αυτά θέλω να μιλήσω. ...Στον κόσμο απ? όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν τις και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική τις διαδρομή τις την ανακάλυψη του ίδιου τις του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει ...
"Για κάθε γόπα στο τασάκι, κάθε τσίχλα κολλημένη στις πλάκες του δρόμου, κάθε άδειο ποτήρι στο μπαρ, κάθε πεταμένο κάτω εισιτήριο του μετρό, υπάρχει μια ιστορία που περιμένει κάποιον να τη διηγηθεί. Κάποιον που μπορεί για λίγο, έστω παρενθετικά, να δει το δέντρο, όχι το δάσος! Άλλωστε για το δάσος βαρεθήκαμε ν' ακούμε......
