Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Αβερτοσιά σημαίνει ελευθερία
Η Άρτεµη και η Θάλεια µεγαλώνουν µαζί στην Κεφαλονιά µετά τον σεισµό του 1953, αλλά η υποτακτική φύση της Θάλειας συγκρούεται µε την επαναστατική σκέψη της Άρτεµης και κάποια στιγµή οι δυο φίλες χωρίζουν.
Οι περιορισµοί της κλειστής κοινωνίας, ένας µεγάλος έρωτας και ανοµολόγητα µυστικά οδηγούν την ανήσυχη Άρτεµη σε φυγή. Η επιστροφή της Άρτεµης στην Κεφαλονιά µετά από δεκαετίες, για την κηδεία του καθηγητή τους, θα είναι καθοριστική…
Μια ιστορία υποταγής, επανάστασης και γυναικείας χειραφέτησης στη δεκαετία του ’60.
«Τα µηνύµατα βρί...
Η Ελίζαμπεθ Μπανκς είναι δεκαεφτά χρονών και δεν πρόκειται να συμβιβαστεί στη ζωή που της έχουν ετοιμάσει: κολέγιο, σπουδές, δουλειά, γάμος, παιδιά, θάνατος.
Αντιστέκεται.
Θέλει μουσική, βόλτες, ελευθερία. Προπάντων ελευθερία –είναι το οξυγόνο της. Έτσι, μόλις βρίσκει την ευκαιρία, η Ελίζαμπεθ την αρπάζει από τα μαλλιά. Καβαλάει τη μηχανή ενός αγνώστου και χάνεται, σε μια εποχή που τα πάντα ήταν πιο απλά και πιο πιθανά.
Η Ελίζαμπεθ Μπανκς δεν υπάρχει πια. Πλέον είναι η Μαντ Ντα Σίλβα, και το όνομα δεν το έχει επιλέξει τυχαία. Φτιάχνει τη δική της πραγματικότητα, γν...
Η συγγραφέας Ευρυδίκη Καρατζόγλου ζει μόνο μέσα απ’ τα βιβλία της τη φαντασμαγορία του έρωτα μένοντας αφοσιωμένη σ’ έναν γάμο συμβατικό με τον Φίλιππο.
Μεγαλωμένη από την αυταρχική Περσεφόνη, που αφότου χήρεψε έμεινε ακλόνητα πιστή στη μνήμη του άντρα της, ακολουθεί τα χνάρια της.
Δεν γνωρίζει όμως πως και η μητέρα της ζει με την ανάμνηση μιας ανεκπλήρωτης αγάπης με τον αστυνόμο Άνθιμο Αργυρίου, επιστήθιο φίλο του νεκρού συζύγου της.
Τι θα συμβεί όταν η Ευρυδίκη παραδοθεί στα αισθήματά της για τον γοητευτικό ηθοποιό Ορφέα;
Τι θα συμβεί όταν η Περσεφόνη ξανασυναντη...
«Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά». Κουβέντα από την Τζωρτίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια.
Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς.
Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας.
Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά «πολιτικώς ορθά» και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα.
Με τέτοιον χαρακτήρα πώς να αναλάβω μια Μαρινέλλα,...
Ω! πώς λερώνουνε, πώς λερώνουνε το φως!
Ο Ορέστης, υποψήφιος διδάκτορας στο Παρίσι, ετοιμάζει μια διεισδυτική πραγματεία με τίτλο Καινή Διαθήκη, με την οποία ευαγγελίζεται μια νέα θρησκεία.
Στις 25 Μαρτίου, στον τάφο του Κοραή, εκφωνεί έναν λόγο στους συμπατριώτες και συμφοιτητές του, προσπαθώντας να τους πείσει να συμμετάσχουν στην προετοιμασία μιας μεγάλης πνευματικής επανάστασης.
Εκείνοι τον χλευάζουν, εμποδίζοντας έτσι τη σημαντική ομιλία του.
Στο στενό περιβάλλον του Ορέστη ανήκουν η Χρυσούλα, μια νεαρή, χωρίς βούληση γυναίκα που συζεί μαζί του, και ο Γοργίας, ...
Κάποτε οι τρεις κόρες του δασκάλου Γιδεών πήραν φαρμάκι και πέθαναν η μία μετά την άλλη μέσα σε έξι μήνες. Χρόνια μετά, το κρίμα τους πέφτει βαρύ πάνω σε δύο οικογένειες. Κωνσταντινούπολη 1955. Η ξελογιάστρα Πόλη της ομίχλης και της αστραπής. Δύο οικογένειες Ρωμιών που τους χωρίζει σκληρή βεντέτα θα βρεθούν στη δίνη του φοβερού πογκρόμ της 6ης Σεπτεμβρίου. Κι ενώ η ρωμιοσύνη της Πόλης ζει την τουρκική Νύχτα των Κρυστάλλων, οι δύο οικογένειες θα δώσουν αγώνα επιβίωσης ενάντια στον κοινό εχθρό, αλλά και αγώνα μίσους και εκδίκησης μεταξύ τους. Ένας νεαρός μοναχός που συγκλονίζ...
Ποτέ δεν έμαθα την ακριβή ημερομηνία που γεννήθηκα. Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα.
Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς.
Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω… Mέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή.
Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα...
Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχ...
«... Δύσκολο πράμα να είσαι γυναίκα. Κι αν τα σπλάχνα σας αθέλητα καρπίσουν, μη βγάλετε άχνα σε παπά.
Με την καρδιά και το μυαλό σας κουβεντιάστε το. Και μη θαρρείτε πως θα κάνετε φονικό και θα πάτε στην Κόλαση, αν κρίνετε πως άλλη λύση δεν υπάρχει.
Αγγελοποιοί είμαστε να λέτε. Στέλνουμε αγγελούδια στον Παράδεισο για να μη ζήσουν στην Κόλαση αυτού του κόσμου».
Έτσι έγραφε το τεφτέρι της Παγώνας, της νεκρής μαμής του Παράδεισου, του χωριού όπου μεγάλωσε η Ανθή, η κόρη του πανούργου παπα-Δρόσου τη δεκαετία του ?60.
Από αυτό το κειμήλιο και από τη Λούλα την πόρνη γύρεψε α...