Κλασσική Λογοτεχνία

Τα θεμέλια της Όπερας του Παρισιού κλονίζονται από την οργή και τη θλίψη ενός πλάσματος που παραμονεύει στους σκοτεινούς διαδρόμους ενός άγνωστου κόσμου. Κανείς δεν έχει δει στην πραγματικότητα τη μορφή του, αλλά η Κριστίν Ντααέ, η όμορφη και ταλαντούχα νεαρή τραγουδίστρια, έχει ακούσει τη φωνή του. Αυτό το μυστήριο φάντασμα που πλανιέται στις άδειες κουίντες γίνεται ο μέντοράς της, ο δικός της άγγελος της μουσικής, αυτός που θα την αναδείξει σε διάσημη ντίβα. Το Φάντασμα της Όπερας κρύβει το φρικτό του πρόσωπο και την αγάπη που νιώθει για την Κριστίν στα νερά της υπόγει...

"«Για έναν άνθρωπο ""από καλό σπίτι"" το να είναι ευτυχισμένος σημαίνει να συνεχίσει το πεπρωμένο όλων, όχι θέλοντας να απαρνηθεί αλλά να ευτυχήσει. Για να είσαι ευτυχισμένος χρειάζεται χρόνος, πολύς χρόνος· χρειάζεται υπομονή. Και το χρόνο μάς τον κλέβει η ανάγκη για χρήματα. Ο χρόνος αγοράζεται. Όλα αγοράζονται. Να είσαι πλούσιος σημαίνει να έχεις το χρόνο για να είσαι ευτυχισμένος, όταν σου αξίζει να είσαι ευτυχισμένος»....

"Τούτο το μυθιστόρημα ανήκει σε κείνα τα κεφάλαια της Λογοτεχνίας, που όχι μονάχα αντέχουν στο χρόνο, αλλ' είναι πάντα επίκαιρα. Το εκπαιδευτικό σύστημα, οι σκληρές συνθήκες δουλειάς, η μόλυνση του περιβάλλοντος, οι αντεργατικοί νόμοι, είν' αυτά που σφυροκοπούνται στα ""Δύσκολα χρόνια"". Η απάνθρωπη παιδεία των σκληρών γεγονότων, μολύνει την κοινωνία με δυο παράσιτα. Τον πανούργο Μπίτζερ και τον ασυνείδητο Τομ. Οι εργάτες δουλεύουν ανατολή με δύση και το χνούδι των Υφαντουργείων σκεπάζει τα πνεμόνια τους. Και μονάχα από το στόμα του απλού Σλήρυ, θ' ακουστούν δυο ανθρώπινες ...

Κάτω απ' τον τρόμο που προκαλεί η απροσδόκητη εισβολή μιας φοβερής επιδημίας, όπως η πανούκλα, σε μια ανυποψίαστη πόλη, ο συγγραφέας κατορθώνει να περιγράψει έντονα όλη την αντίδραση, την αγωνία και την παθητική αναμονή ή την απόγνωση εκείνων που προσβάλλονται ή θα προσβληθούν. Πρόκειται για την ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στον παραλογισμό μιας μάστιγας που κανένας δεν μπορεί να πολεμήσει κι απ' την οποία δεν μπορεί να αμυνθεί. Απ' την άλλη μεριά ένα άλλο είδος ανθρώπων, όχι πια αυτοί που υποφέρουν αλλά αυτοί που μάχονται, διασώζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια....