Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Μια οικογενειακή σάγκα, που αφηγείται την ιστορία τριών γενιών της οικογένειας Αρταμάνοφ στη Ρωσία επί µισό αιώνα, από την απελευθέρωση των δουλοπάροικων το 1861, η οποία πραγµατοποιήθηκε από τον Τσάρο Αλέξανδρο Β΄, µέχρι την Οκτωβριανή Επανάσταση το 1917.
Ο πατριάρχης της οικογένειας, ο Ηλίας, άρτι απελευθερωθείς δουλοπάροικος, εγκαθίσταται σε µια κωµόπολη µε τους τρεις γιους του και ιδρύει µια υφαντουργία. Ο γενάρχης, αυταρχικός µε την οικογένειά του, άπληστος και αποφασισµένος ως επιχειρηµατίας, αφοσιώνεται στο εργοστάσιο και, γενικά, στη νέα ζωή? τα παιδιά και τα εγγ...
«Το σώμα πριν το ρούχο» δηλώνει ο ήρωας του Ένα ποτήρι οργή, καθώς αφηγείται όσα συμβαίνουν κάποιο πρωινό μετά από μια ερωτική νύχτα, όταν η φαινομενική αρμονία ανάμεσα σ’ εκείνον και στη σύντροφό του ξαφνικά διαλύεται. Με αφορμή ασήμαντη (φαινομενικά), πιάνονται κι οι δυο σ’ έναν άξεστο καβγά, τα πάθη μαίνονται, μια σκηνή φωτίζεται και οι ίδιοι ήρωες, κατά κάποιον τρόπο, επανέρχονται το πρωί σε αυτό που έκαναν το βράδυ: γδύνουν ξανά ο ένας τον άλλον. Τεταμένη και κοφτερή, η γλώσσα του βιβλίου φτάνει σε τέτοια ένταση και δόνηση, που καθιστά την αφήγηση αυτή ένα έργο με μονα...
Όταν ήταν παρών ο Γουίλλομπυ, η Μάριαν δεν είχε μάτια για κανέναν άλλον. Οτιδήποτε έκανε αυτός ήταν σωστό· οτιδήποτε έλεγε ήταν έξυπνο. Κι εκείνος, από την πλευρά του, τις βραδιές που έπαιζαν χαρτιά στο Παρκ, έκλεβε τον εαυτό του και όλους τους άλλους για να την αβαντάρει. Αν η βραδιά ήταν χορευτική, ήταν ο αποκλειστικός σχεδόν καβαλιέρος της, και όταν αναγκάζονταν να χωριστούν για έναν-δύο χορούς, φρόντιζαν να βρίσκονται δίπλα και σπάνια έλεγαν κουβέντα σε οποιονδήποτε άλλον. Η συμπεριφορά αυτή, όπως είναι ευνόητο, τους έκανε επίκεντρο της γενικής θυμηδίας. Αλλά τα γέλια κ...
"""Ηλίθιο"", ""αδέξιο"", ""ανιαρό"", ""σαχλό"", ""αηδιαστικό"", ""βρομερό"", ""γέννημα της λεπρώδους λογοτεχνίας των Γάλλων Decadents"", ""μπουρδολογία"": με τέτοια αβρά λόγια υποδέχτηκε η αγγλική κριτική το ""Πορτραίτο του Ντόριαν Γκραίυ"". ""Αφήστε το βιβλίο μου, σας παρακαλώ, στην αθανασία που του αξίζει"", απαντούσε χωρίς ίχνος συστολής ο 'Οσκαρ Ουάιλντ. Και είχε δίκιο: ο Ντόριαν Γκραίυ είναι πια εκατόν δέκα ετών και εξακολουθεί να τέρπει, να γοητεύει και να βάζει τους αναγνώστες σε σκέψεις. Έμεινε να συμβολίζει τον πόθο της αιώνιας νιότης και τη χίμαιρα των απολαύσεων ...
"""Διαβάζοντας την επιστολή θα έχεις την ψυχολογική εξήγηση μιας συμπεριφοράς που για τον εξωτερικό παρατηρητή φαίνεται να συνδυάζει την απόλυτη ηλιθιότητα με τη φτηνή ψευτοπαλικαριά....
«Για να εξετάσουµε την ιστορία του τάνγκο, θα αρχίσουµε από το σκηνικό, από την ατµόσφαιρα, ύστερα θα περάσουµε στα πρόσωπα του τάνγκο, κατόπιν στην εξέλιξή του, που µετράει πλέον πολύ περισσότερο από µισό αιώνα, κι ύστερα ίσως να διακινδυνεύσω και κάποια δειλή παρατήρηση για το παρόν και το µέλλον του τάνγκο. Και ενδεχοµένως να µπορούσαµε να θυµηθούµε και την ανάλογη εξέλιξη της τζαζ, της hot jazz, των ποταµόπλοιων του Μισσισσιππή, ακόµα και την cool jazz κάποιων διανοούµενων µουσικών του Σικάγο και της Καλιφόρνια, µακριά από τον τόπο και το περιβάλλον της προέλευσής της»....
