Ξένη Λογοτεχνία

Η δημιουργία του ομορφότερου χρώματος που είδε ποτέ ο άνθρωπος οδηγεί σε ένα από τα φονικότερα δηλητήρια της ιστορίας. Πάνω σε μια κάρτα γραμμένη στα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Καρλ Σβάρτσιλντ στέλνει στον Αϊνστάιν τη λύση των εξισώσεων της γενικής σχετικότητας αποκαλύπτοντας το πιο σκοτεινό αντικείμενο που μπορεί να συλλάβει ο νους: τη μαύρη τρύπα. Ο Αλεξάντερ Γκρότεντικ εγκαταλείπει τα μαθηματικά όταν πλησιάζει στην «καρδιά της καρδιάς» τους, έντρομος, σαν να έχει αντικρίσει μέσα τους το τέλος του κόσμου. O Χάιζενμπεργκ κι ο Σραίντινγκερ συγκρούονται...

Ένα αγόρι μετακομίζει από το χωριό του σε μια μικρή πόλη του γαλλικού Βορρά για να φοιτήσει στο λύκειο. Στην προσπάθειά του να ενσωματωθεί στο νέο περιβάλλον και να κόψει οριστικά τους δεσμούς με το παρελθόν, είναι αναγκασμένος να μάθει από την αρχή, με πολύ κόπο και αυτοθυσία, κάθε πτυχή της πραγματικότητας. Όμως η διαρκής επανεπινόηση του εαυτού και η εσωτερική ορμή της αλλαγής τον ωθούν και πάλι σε ρήξη με το καινούργιο πλαίσιο, που αποδεικνύεται εξίσου ασφυκτικό με το παλιό. Ο Εντουάρ Λουί σε μια βαθιά προσωπική και συγκινητική αφήγηση, αναμειγνύοντας κριτική και ...

"""Είχα βρει καταφύγιο στην Έφεσο, με είχε μεγαλώσει ο Ηράκλειτος και είχα πολεμήσει τρία χρόνια στην Ιωνία. Είχα ακολουθήσει τον Δωριέα, είχα χύσει αίμα και είχα πληγωθεί για τους Έλληνες... Οι πόλεις τους πολεμούσαν η μια την άλλη. Μισούσαν τους άριστους και τους εξόριζαν. Μόνο η τυραννία τους κρατούσε πειθαρχημένους στις μεγάλες πόλεις της Δύσης... Ρωμαίος δεν ήμουν και την ελληνικότητά μου την είχα χάσει. Ήμουν ξένος πάνω στη γη και δεν γνώριζα καν την καταγωγή μου""....

Η Μάγισσα είναι νεκρή. Μια παρέα παιδιών βρήκε το πτώμα της μέσα σ' ένα αρδευτικό κανάλι, στον κάμπο με τα ζαχαροκάλαμα. Η βία δεν είναι είδηση στη Λα Ματόσα, όμως το χωριό έχει αναστατωθεί. Η ιστορία του φόνου ξετυλίγεται μέσα απ' τις χειμαρρώδεις αφηγήσεις προσώπων που εμπλέκονται στην υπόθεση, με το καθένα τους να αποκαλύπτει νέες, όλο και πιο φρικιαστικές, λεπτομέρειες. Η Φερνάντα Μελτσόρ παρουσιάζει έναν κόσμο τόσο ρυπαρό, που ο αναγνώστης βγαίνει απ' αυτόν λερωμένος. Κι όμως, και μέσα στον απόλυτο ζόφο, παραμένει ένα φωτάκι στην ψυχή που η μαυρίλα δεν το σβήνει....