Μενού
  • Δωρεάν μεταφορικά σε Αττική άνω των 35€
  • Τηλ. Παραγγελίες: 211 40 06 080
  • Ασφαλείς Συναλλαγές εύκολα & γρήγορα
Menu
Είσαι επαγγελματίας; hartorama PRO
CALL ME BACK
CALL ME BACK κάντε κλικ και σας καλούμε
  • -10%
ΓΚΡΟΥΠ
Κωδ: 978-960-14-3647-0
ΜΑΡΚΑ: ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ
17,00 €
15,30 €
ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΛΙΣΤΑΨυχολογία

Ψυχολογία

ΓΚΡΟΥΠ

Κωδ: 00980040065
ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ
Τιμή:
Ποσοστό έκπτωσης : 10 %
17,00 € 15,30 €

Μη διαθέσιμο

Προσθήκη στα αγαπημένα Already in wishlist
Επιλέξτε διαθέσιμο χρώμα και μέγεθος για να εισάγετε το προϊόν στη wishlist
Προσθήκη στη σύγκριση προϊόντων Already in Product Compare
Please select color and size to add the product to compare
Ήδη στο καλάθι
  • Περιγραφή
    Η Κρίστι Τέιτ µόλις έχει ανακηρυχθεί κορυφαία φοιτήτρια της Νοµικής Σχολής και έχει υπό έλεγχο τη διατροφική διαταραχή της.
    Γιατί όµως, οδηγώντας στο Σικάγο, φαντασιώνεται τον θάνατό της; Γιατί την κατακλύζουν θλιβερές σκέψεις και έχει τάσεις αποµόνωσης;

    Τότε γνωρίζει τον δρ. Ρόζεν, που τη διαβεβαιώνει ότι, εάν ενταχθεί σε µια από τις οµάδες του ψυχοθεραπείας, θα µπορέσει
    να µεταµορφώσει τη ζωή της. Το µόνο που χρειάζεται είναι να συµµετέχει και να είναι ειλικρινής. Η Κρίστι είναι σκεπτική.
    Πιστεύει ότι δε θα καταφέρει ποτέ να θεραπευτεί.

    Όµως ο δρ. Ρόζεν έχει µια συνταγή έξι λέξεων που θα αλλάξει τα πάντα: «Δε χρειάζεσαι θεραπεία. Χρειάζεσαι έναν µάρτυρα».
    Έτσι ξεκινά η είσοδός της στον παράξενο, τροµακτικό, αλλά και σωτήριο κόσµο της οµαδικής θεραπείας. Και αρχίζει να καταλαβαίνει
    τι σηµαίνει να συνδέεσαι.

    Μια υπέροχα εθιστική ανάγνωση, που µας µεταφέρει στο τολµηρό, συναρπαστικό, οδυνηρό, αλλά και διασκεδαστικό ταξίδι της οµαδικής
    θεραπείας, µιας διερευνητικής διαδικασίας που σε κάνει να καταρρεύσεις και αµέσως σε ξανασυναρµολογεί, έτσι ώστε όλα
    τα κοµµάτια να ταιριάξουν µεταξύ τους.

    Τι διάολο έτρεχε µε µένα; Το µέλλον µου άστραφτε µπροστά στα µάτια µου σαν τα γυαλισµένα ασηµικά της γιαγιάς µου.
    Είχα κάθε λόγο να είµαι αισιόδοξη. Όµως η απέχθεια που αισθανόµουν για τον εαυτό µου λόγω
    της στασιµότητάς µου –ήµουν αποστασιοποιηµένη από τους άλλους ανθρώπους, απείχα έτη φωτός από µια αισθηµατική σχέση– είχε
    φωλιάσει σε κάθε κύτταρο του κορµιού µου.

    Κάποιος λόγος υπήρχε που αισθανόµουν τόσο αποµακρυσµένη και µόνη, κάποιος λόγος που η καρδιά µου ήταν τόσο λεία.
    Δεν ήξερα τι ήταν αυτό που ένιωθα, όµως το αντιλαµβανόµουν να πάλλεται την ώρα που αποκοιµιόµουν κι ευχόµουν να µην ξυπνήσω.