Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Τον βοήθησα, αρχικά με ερωτήσεις, υποθέσεις και απαλή φωνή. Ήθελα να μαλακώσω αυτόν τον δύσκαμπτο βράχο που έβλεπα απέναντί μου. Σκληρός και –όπως καθετί σκληρό– εύθραυστος. Αυτό είναι πάντα ένα από τα βασικά που δουλεύουμε στην ψυχοθεραπεία. Να μαλακώσουμε τις άμυνές μας, να καταλάβουμε ότι να λυγίζεις δεν είναι αδυναμία, αλλά δύναμη. Το κλαδί που λυγίζει δε σπάει, τ’ αγκάθια δεν προστατεύουν, διώχνουν. Με χειρουργικές κινήσεις, τόσο μαλακά όσο όταν πας να αγγίξεις ένα μισάνοιχτο όστρακο, που με το που το πλησιάζεις κλείνει, ήθελα να τον προσεγγίσω, να μάθω την ιστορία του...
Γνώρισα ανθρώπους που ντρέπονταν να πουν ότι αγχώνονται. Γνώρισα ανθρώπους που προσπαθούσαν να κρύψουν πάση θυσία τις κρίσεις πανικού τους.
Γνώρισα ανθρώπους υπέροχους, που κλείνονταν στο σπίτι και στον εαυτό τους επειδή φοβούνταν. Φοβούνταν τα ψυχοσωματικά συμπτώματα αλλά και τα περίεργα βλέμματα του κόσμου.
Γνώρισα ανθρώπους που πάλευαν με τις φοβίες και με τους ψυχαναγκασμούς τους.
Γνώρισα ανθρώπους που τους παίδευαν οι σκέψεις τους, ανθρώπους που τους πολεμούσαν λογισμοί, ανθρώπους που μάχονταν μέρα νύχτα το ίδιο το μυαλό τους.
Με αυτούς τους ανθρώπους δουλέψαμε μαζί. ...