Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Σε πρώτη ανάγνωση, πρόκειται για μια υπέροχη περιπέτεια: Ο Σιντ, πάει επίσκεψη στον Παππού, και μαζί ανακαλύπτουν μια πόρτα στην σοφίτα του σπιτιού που οδηγεί στο κατάστρωμα ενός πλοίου. Σαλπάρουν και βρίσκονται σε ένα μαγευτικό, τροπικό νησί. Το εξερευνούν, από άκρη σ’ άκρη, κάνουν μπάνιο στους καταρράκτες, βρίσκουν μια καλύβα, και ο Παππούς αποφασίζει να εγκατασταθεί στο νησί. Ο Σιντ, επιβιβάζεται στο πλοίο και γυρίζει πίσω.
Σε δεύτερο επίπεδο, το βιβλίο αυτό, με εξαιρετικά διακριτικό τρόπο, αντιμετωπίζει το θέμα της απώλειας ενός αγαπημένου προσώπου με ιδιαίτερη τρυφε...
Είκοσι οκτώ ιστορίες για καληνύχτα, σύντομες, απολαυστικές, με εξαιρετική εικονογράφηση από το δημιουργικό δίδυμο Pinto & Chinto. Ο
συγγραφέας Αντώνης Παπαθεοδούλου απέδωσε στη γλώσσα μας τις ιδιαίτερα εμπνευσμένες ιστορίες, οι οποίες μπορούν να
διαβαστούν από παιδιά και μεγάλους τη στιγμή της καληνύχτας αλλά και κάθε στιγμή. Το βιβλίο έχει αποσπάσει το Βραβείο Xose Neira
Vilas – Καλύτερο Παιδικό Βιβλίο για το 2010 και έχει μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες.
Από τον πρόλογο του βιβλίου:
Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου είναι όλες μικρές. Γιατί είναι ιστορίες για κα...
Ο Τονίνο φοβάται πως ο δάσκαλος θα τον σηκώσει για μάθημα, ενώ εκείνος είναι αδιάβαστος. Το μικρό αγόρι εύχεται να γίνει αόρατο και η
επιθυμία του ικανοποιείται! Τώρα όμως που κανείς δεν τον βλέπει, πώς μπορεί να γελάει μαζί με τους φίλους του και να χαίρεται τις
αγκαλιές της μητέρας του; Ώσπου συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο, και τότε θα καταλάβει τι σημαίνει να μη σε βλέπει κανείς και να είσαι
μόνος.
Ένα συγκινητικό κείμενο που μέσα από τον απλό και διασκεδαστικό λόγο του Ροντάρι προσφέρει μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Μια
ιστορία για την παιδική ψυχή, γ...
"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τρυφεράκανθος που ζούσε στο λιβάδι με τα στάχυα, τις κόκκινες ανεμώνες και τα τριφύλλια. Είχε φίλο του τον ήλιο που τον ξυπνούσε το πρωί. Το φεγγάρι που τον νανούριζε με τον αυλό του τις νύχτες. Τον αγέρα που του τραγουδούσε γλυκά και μια γέφυρα-ουράνιο τόξο για να σεργιανάει στον ουρανό. Δεν είχε όμως φίλους τ' άλλα ζωντανά του λιβαδιού, που τον περιγελούσαν επειδή ήταν διαφορετικός και διασκέδαζαν μαζί του. Έτσι ο τρυφεράκανθος μια μέρα ζήτησε από το ξωτικό του δάσους να γίνει ακανθόχοιρος για να πληγώνει όποιον τον πειράζει. Τότε όμως άρ...