Παραμύθια Δεμένα

Στο χρυσαφένιο δειλινό, στον Τάμεση απαλά κωπηλατούμε κι οι τρεις μικρές μου φίλες μού ζητούν μια ιστορία να πούμε. «'Aντε λοιπόν! Ξεκίνα να μας λες» φωνάζει ανυπόμονα η πρώτη. Η δεύτερη ζητά να είναι ιστορία τρελούτσικη. Η τρίτη όλο τη διακόπτει. Σε κείνη τη βαρκάδα είναι που γεννήθηκε τούτη η παράξενη Χώρα των Θαυμάτων, αστεία, παράλογη μα και σοφή, πατρίδα των πιο αλλόκοτων πλασμάτων. Κι εσύ, Αλίκη μου αληθινή, τώρα που η ιστορία σου είναι έτοιμη, γραμμένη στην παιδική καρδιά σου κράτα τη, σαν δώρο και σαν όνειρο, για πάντα φυλαγμένη....

Έχω ένα κλαδάκι που το λένε Τίμο, κι ο Τίμος είναι φίλος μου πολύ. Αυτή η ιστορία είναι δική του και δική μου, κρατάει μια ολόκληρη ζωή. Σε έναν κόσμο όπου όλα παλιώνουν γρήγορα και στη θέση τους παίρνουμε καινούργια δίχως δεύτερη σκέψη, ένα παιδί βρίσκει κάτι που μπορεί να κρατήσει για πάντα…Ένα κλαδάκι που το λένε Τίμο....