Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Το καλοκαίρι που πέρασε, ο Νόι έσωσε ένα φαλαινάκι που η καταιγίδα είχε ξεβράσει στην ακτή. Τώρα, καθώς ο χειμώνας πλησιάζει, ο Νόι λαχταρά να ξαναδεί τον φίλο του. Παρατηρεί τη θάλασσα και περιμένει. Περιμένει και παρατηρεί. Θα χρειαστεί άραγε άλλη μία καταιγίδα για να τους ξαναφέρει κοντά;
Τα ιδιαίτερα νοήματα για τη φιλία και την οικογένεια συνυπάρχουν με την αφαιρετική εικονογράφηση του βραβευμένου δημιουργού σε ένα ακόμη παραμύθι που θα συγκινήσει και θα ενθαρρύνει τους μικρούς αναγνώστες....
Ο Νόι, φιλοξενείται στο σπίτι της Γιαγιάς του, που είναι κάπως παράξενη: μαγειρεύει φύκια και ροχαλίζει όταν κοιμάται!
Ένα πρωί, ο Νόι ξεμακραίνει από το σπίτι και βρίσκεται αντιμέτωπος με μια νέα περιπέτεια, που θα τον φέρει, τελικά, πιο κοντά στη Γιαγιά και θα μας θυμίσει τη σημασία της αγάπης και της φιλίας.
Μια υπέροχη ιστορία που ξεχειλίζει ζεστασιά και αυθορμητισμό, συνδυασμένη με οικείες εικόνες που ενθουσιάζουν και εμπνέουν τα παιδιά....
Η Ζωή ζει στην Αθήνα και η Μάρτα στο Κίεβο. 2.103 χιλιόμετρα – τελικά όχι και τόσο μακριά…
Η μαμά έχει στερεώσει με ένα μαγνητάκι στο ψυγείο τη φωτογραφία της και όποτε περνώ ρίχνω μια ματιά στα μεγάλα μελαγχολικά μάτια της Μάρτα.
Μας χωρίζουν πολλά χιλιόμετρα και, αν δεν ήταν ο πόλεμος, μπορεί και να μη συναντιόμαστε ποτέ…
Όμως, η Μάρτα ταξιδεύει για την Ελλάδα με ένα άσπρο λεωφορείο όπου γύρω γύρω έχουν γράψει με σπρέι τη λέξη «παιδιά».
Θα τη φιλοξενήσουμε στο σπίτι μας. Δεν ξέρω για πόσο. Δυσκολεύομαι να καταλάβω όσα συμβαίνουν.
Ένα ένα, όλα όσα είχα δεδομέ...
