Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
" Ο George Smith Patton, υπήρξε ίσως ο διασημότερος διοικητής των συμμάχων στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Με ειδικότητα στη διοίκηση τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων μονάδων, εκκεντρικός, παρορμητικός και ατρόμητος στη μάχη, ενέπνεε τρόμο στους αντιπάλους του και σεβασμό στους συμμάχους του....
"Το σώμα των Γερμανών αλεξιπτωτιστών υπέστη τρομακτικές απώλειες κατά την διάρκεια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ελάχιστοι αλεξιπτωτιστές έγραψαν απομνημονεύματα....
"[...] Το τελευταίο στη σειρά της γραφής αυτοβιογραφικό κείμενο είναι οι ""Αναμνήσεις 1940"", που παρουσιάζουμε στον τόμο αυτό. Η γραφή τους ξεκινά στις 29 Ιουλίου 1940, όπως αναφέρει η ίδια η Π. Σ. Δέλτα. Η δομή του κειμένου είναι ίδια με εκείνη των ""Αναμνήσεων 1921""· η αφήγηση συνεχίζεται από το σημείο όπου η συγγραφέας είχε αφήσει το προηγούμενό της κείμενο. Ξεκινά με την παραμονή της στην κλινική του γιατρού Friedmann στο Gainfarn, στα περίχωρα της Βιέννης, τον Απρίλιο του 1908, και τελειώνει με τον εκτενή σχολιασμό των ημερολογίων του Ίωνα Δραγούμη ως τον Νοέμβριο τ...
"Βρισκόμαστε στο 2005. Ο Χόρχε Σεμπρούν σκύβει ξανά στο παρελθόν του και καταπιάνεται με το έργο της ανάμνησης. Σε αυτό το κείμενο, που εκδόθηκε μετά τον θάνατό του, επανέρχεται σε γεγονότα που έχει ζήσει, και αφηγείται, όπως δεν το είχε κάνει ποτέ πριν, την εμπειρία του από τα βασανιστήρια. Μαρτυρία χωρίς δραματοποίηση, αφήγηση αποστασιοποιημένη και ταυτόχρονα συγκλονιστική, από την οποία αναδύεται μια μεστή φιλοσοφική αντίληψη. Ο Χόρχε Σεμπρούν συνεχίζει εδώ τον στοχασμό που είχε ξεκινήσει στα θεμελιώδη έργα του, όπως το ""Μεγάλο ταξίδι"" ή το ""Γραφή ή ζωή"", και γράφει ...
"""Πέταξα το φόβο στη θάλασσα στην αρχή της Ερυθράς, και την άλλη μέρα το πακέτο με τα φάρμακα. Μόνο τις τύψεις δεν πέταξα. Έχουνε μια δική τους θάλασσα μέσα μου, πηχτή σα λάσπη και βρομάει. Οι άνθρωποι είναι περισσότερο καλοί απ’ ό,τι νομίζω. [...] Ένας ναύτης μου ’πε χθες τη νύχτα ένα παραμύθι κι αποκοιμήθηκα. Δεν το θυμάμαι. Όμως θα' ταν θαυμάσιο. Δε σου 'χω πει ποτέ παραμύθια. Ίσως δεν ξέρω να τα πω. Ίσως γιατί από μικρή ήσουνα πολύ σοφή για τα παραμύθια μου. Όμως κάποτε θα πω στα παιδιά σου. Αν είχα στα χέρια μου το βιβλίο που έδωσα για τύπωμα θα το 'σκιζα όλο κι ίσως ...