Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Εκατό χιλιάδες χρόνια πριν τουλάχιστον έξι «ανθρώπινα» είδη κατοικούσαν στη γη. Σήμερα υπάρχει μόνο ένα. Ο Homo Sapiens, δηλαδή εμείς. Πώς τα κατάφερε το είδος μας στη μάχη για την κυριαρχία; Πώς βρέθηκαν οι τροφοσυλλέκτες πρόγονοί μας να στήνουν πόλεις και βασίλεια; Πώς φτάσαμε να πιστεύουμε σε θεούς, σε έθνη και σε ανθρώπινα δικαιώματα; Να εμπιστευόμαστε χρήματα, νόμους και βιβλία; Να υποδουλωνόμαστε σε γραφειοκρατίες, χρονοδιαγράμματα και καταναλωτικά μοντέλα; Και πώς θα είναι ο κόσμος μας στις χιλιετίες που θα έρθουν;
Ο καθηγητής Γιουβάλ Νώε Χαράρι διατρέχει όλη την ...
ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΚΑΡΟ ΣΤΙΣ ΔΙΑΣΤΗΜΙΚΕΣ ΑΠΟΙΚΙΕΣ
Το πρώτο βιβλίο της νέας σειράς «Τα Μυστικά του Σύμπαντος» αποτελεί μια συναρπαστική εξερεύνηση, μέσα από όλες τις αποστολές και τα
βήματα του ανθρώπινου είδους, της απέραντης «θάλασσας» του διαστήματος.
«Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι φύσει ορέγονται» - Αριστοτέλης
Ξεκινώντας με δυο μύθους, αυτόν του Δαίδαλου και του Ίκαρου, αλλά και εκείνον του μανδαρίνου Γουάν Χου και την πρώτη -ανεπιτυχή-
προσπάθεια πτήσης προς το άγνωστο του διαστήματος, ο Διονύσης Σιμόπουλος ξεναγεί τον αναγνώστη στα μονοπάτια της διαστημικής...
"Η ανθρώπινη ζωή είναι από μόνη της ο καλύτερος ορισμός για την κλασική ειρωνεία, με τις χαρές να εναλλάσονται με τις λύπες, το γέλιο με το κλάμα, την ευφορία με την μελαγχολία, το καλό με το κακό. Ο ειρωνικός λόγος παίζει τον ρόλο του αρχαίου χορού του θεάτρου, που εμποδίζει την άναρχη ροή, συνδέει σχόλια και γεγονότα, δίνοντας κουράγιο αν χρειαστεί. Δεν ξέρουμε αν η ζωή εύχεται επί λέξει ""καλό κουρά-ι-ο"" (με μισοερασμιακή προφορά) ή ""καλό κουράριο"" (με μυοχαλαρωτική έννοια)... Εμείς ωστόσο θα μπορούσαμε να του αναθέσουμε τον ρόλο του παλαιού κομπέρ της επιθεώρησης ή τ...
"""Ξαφνικά ένιωσε εγκλωβισμένος - και παγιδευμένος. Συνήλθε, ωστόσο, αμέσως και σκέφτηκε ότι ο δικός του δρόμος ήταν οπωσδήποτε κάπου μπροστά του, μόνο που για μια φορά ακόμη έπρεπε ν' αγωνιστεί να ξαναβρεί αυτό το μπροστά που τον περίμενε εκεί...""...