Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Για τον Λάμπρο Λαρέλη λίγα μας είναι γνωστά. Κανένα επίσημο βιογραφικό του δεν σώζεται, καμιά συνέντευξη, καμιά φωτογραφία δική του. Από επιλογή, προφανώς. Για κείνον έχουμε μόνον όσα ο ίδιος φρόντισε να μας αφήσει. Τους λίγους δημοσιευμένους του στίχους - κι αυτούς συνήθως σκόρπιους, σπαρμένους σε μονόφυλλα, σπάνιες εκδόσεις, εξωτικά περιοδικά, τον κυκεώνα του διαδικτύου... Προ πάντων όμως, το πλήθος των ανέκδοτων, αλλά αποπερατωμένων και οριστικών καθώς φαίνεται, έργων που περιλαμβάνουν τα χειρόγραφά του....
"Εάν το είχαμε εφεύρει, όλα θα είχαν νόημα. Εάν υπήρχε, θα υπήρχε ελπίδα. Εάν το είχαμε γυρέψει, όλα θα ήταν δρόμος. Και αν το βρίσκαμε, θα λύναμε το αίνιγμα. Θα είχε άρει τη θνητότητα, δεν θα βιώναμε την απώλεια στον έρωτα, το απόλυτο θα έβρισκε σχήμα και πρόσωπο και εμείς δεν θα ήμαστε μονάχα ένας σβόλος χώμα. ""Τ' απόκρυφο κλειδί των χρόνων που 'ζησα"", ""το γράμμα που λείπει"" με το τέλειο σχήμα. ""Το γράμμα που γνώριζε ο Θεός απ’ την αρχή"", το άγνωστο αλλά όντως υπάρχον προαιώνιο γράμμα. Αν το ’χα βρει, θα σ’ έσωζα. Θα είχα διασώσει έστω το Πρόσωπό σου....
