Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Ήταν 1η Δεκεμβρίου του 1955 όταν η Ρόζα Παρκς αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό επιβάτη. Συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή. Η πράξη της έδινε στους Αφροαμερικανούς κατοίκους του Μοντγκόμερι στην Αλαμπάμα μια εξαιρετική ευκαιρία να συσπειρωθούν για να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους. Θα την άρπαζαν ή θα την άφηναν να πάει χαμένη;
Ένα μυθιστόρημα για τη Ρόζα Παρκς, τη γυναίκα που πρωταγωνίστησε με τόλμη και σθένος στο κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων στην Αμερική, βασισμένο στα γεγονότα και στην ατμόσφαιρα της εποχής....
Έχετε δίκιο, κυρία. Ήρθα τελείως αδιάβαστος και σήμερα στο μάθημα. Όμως δε φταίω εγώ. Έχω καλή δικαιολογία. Πολύ καλή. Και αν δε σας κάνει αυτή, έχω και άλλη!...
Ο εφοπλιστής Τίμος Δελαφράγκας αγόρασε τον διάσημο και πανάκριβο πίνακα Η αγελάδα που γελάει, τον οποίο σκοπεύει να παρουσιάσει στους εκλεκτούς προσκεκλημένους του σε ένα λαμπερό γκαλά που θα πραγματοποιηθεί στην έπαυλή του. Τον πίνακα έχουν βάλει στο μάτι δύο ληστές, ο Τίγρης και ο Λιοντάρης, και έχουν καταστρώσει ένα απίθανο σχέδιο για να τον βουτήξουν.
Όμως εκεί θα βρεθεί και ο Άγης με τον θείο του τον Χάρη…...
Ο Περπερούα και οι φίλοι του έχουν μεγάλη ανάγκη από ξεκούραση. Πηγαίνουν, λοιπόν, στο πανδοχείο της Πιρουνίτας, που είναι ο αγαπημένος τόπος συνάντησης όλων των πειρατών. Αλίμονο όμως! Όχι μόνο δε θα ξεκουραστούν, αλλά θα βρεθούν μπλεγμένοι και σε μια απίστευτη περιπέτεια!...
H ονομαστική γιορτή της Αριστούλας πλησιάζει. Όμως οι φίλες και συμμαθήτριές της έχουν φύγει από τη Σμύρνη όπου κατοικούσαν και η μόνη που της έχει απομείνει είναι η γειτονοπούλα της, η Αϊσέ. Τα παιχνίδια τους, οι αγαπημένες τους κούκλες, η αναμονή της γιορτής και το μαντίλι με τα τριαντάφυλλα, που η Αϊσέ ετοιμάζεται να χαρίσει στην Αριστούλα τη μεγάλη μέρα, τις γεμίζουν χαρά και προσμονή, μέχρι τη στιγμή που θα βρεθούν κι οι δυο μαζί αντιμέτωπες με την Καταστροφή. Ήτανε 13 Σεπτέμβρη του 1922, στη Σμύρνη της Μικρασίας....
H Ισμήνη είναι δώδεκα χρόνων και πάσχει από έλλειψη… ονείρου. Όταν οι μεγάλοι τη ρωτούν τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει, εκείνη τους κοιτάζει σαν εξωγήινος. Πάσχει
και από έλλειψη σιδήρου, αλλά αυτό διορθώνεται, όπως είπε και ο γιατρός – αρκεί να παίρνει ένα ροζ χαπάκι κάθε πρωί. Η έλλειψη ονείρου, όμως, πώς διορθώνεται;
Σε έναν κόσμο όπου όλοι έχουν το δικό τους όνειρο, εκείνη θέλει να είναι απλώς ευτυχισμένη. Μέχρι που μια συνηθισμένη βόλτα στη γειτονιά με τον σκύλο της θα ανατρέψει τα πάντα!...
"Έχετε αδερφό? Όχι? .... Τυχεροί είστε, γιατί αν είχατε.... Δε θα θέλατε με τίποτα να μοιάζει με το μικρό αυτού του βιβλίου.... Ο οποίος τι κάνει, λέτε? Βάζει κάθε βράδυ, μα κάθε βράδυ, το μεγάλο του αδερφό να του πει μια ιστορία γιατί αλλιώς δεν εννοεί να κοιμηθεί.......
Σ’ αυτό το βιβλίο θα γνωρίσουμε τους μαθητές του Χριστού από τη στιγμή της επιλογής τους από τον ίδιο μέχρι την ολοκλήρωση του έργου τους. Η βαθιά τους πίστη, που έφτανε σε σημείο αυταπάρνησης, τους έδινε τη δύναμη να νικούν κάθε εμπόδιο. Ξεπερνώντας τον εαυτό τους, διέδωσαν τον λόγο του Ιησού σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο και θεμελίωσαν την Εκκλησία του Χριστού.
Ένα κείμενο γραμμένο με λόγια απλά και κατανοητά, που θα γίνει σημείο αναφοράς και πυξίδα στη ζωή κάθε χριστιανόπουλου.
Οι δραστηριότητες στο τέλος του βιβλίου θα ενθουσιάσουν τους μικρούς αναγνώστες....
Λατρεύω τον νονό μου. Βγάζει αστείες φωτογραφίες, μελετάει τον ουρανό και τα συναισθήματα, τραγουδάμε παρέα, με καθησυχάζει, σκαρφίζεται παιχνίδια και κάνουμε φανταστικά ταξίδια.
Όμως με βασανίζει μια απορία: τι δουλειά κάνει άραγε; Μήπως είναι φωτογράφος; Αστρονόμος; Πωλητής φαντασίας; Ή μήπως τελικά είναι απλώς εφευρέτης;...
Αυτή είναι η ιστορία του μικρού ιππότη Αρθούρου, που δεν πήγαινε με τίποτα για ύπνο! Αποτέλεσμα; Στη Μικρή των Ιπποτών Σχολή όλο χασμουριόταν και σκουντουφλούσε από τη νύστα!
Πώς θα καταφέρουν οι γονείς του να τον πείσουν να πηγαίνει νωρίς για ύπνο; Θα μάθει τελικά ο Αρθούρος να κάνει όνειρα γλυκά και πολύ ιπποτικά;...
Η καλύτερη φίλη της Δέσποινας τη σέρνει βιαστικά μπροστά στον πίνακα ανακοινώσεων της τάξης. «Κοίτα! Δεν είναι τρομερό; Το καλύτερο έπαθλο απ’ όλα! Γιούπιιι!», χοροπηδάει από τη χαρά της η Άννα. Όχι όμως και η Δέσποινα.
Το έπαθλο είναι όντως το καλύτερο, αλλά η ιδέα και μόνο πως για να το διεκδικήσει θα πρέπει να πάρει μέρος σε ποδηλατικό αγώνα την κάνει να κοκκινίζει από ντροπή. Ο λόγος; Οι βοηθητικές ρόδες που φοβάται να βγάλει από το ποδήλατό της.
Τότε είναι που εμφανίζεται ο Παύλος. Οι δυο τους κλείνουν μια μυστική συμφωνία. Θα καταφέρει άραγε η Δέσποινα με τη β...
«H γιαγιά μου η Ανάστα, απ’ τα χωριά της Σπάρτης, χήρα στα είκοσι πέντε της, ο λόγος o Εμφύλιος, αμέσως μετά τη λήξη του, το ’49, με τον πατέρα μου εξάχρονο και καχεκτικό, της Κατοχής παιδί, περπάτησε δεκαέξι μέρες, προτού πατήσει μαζί μ’ άλλους εννέα από την περιοχή, τα χώματα της Αλβανίας και μετά της Ουγγαρίας, εξαντλημένη από πείνα, δίψα, κρύο και άλλα βάσανα…» αφηγείται η νεαρή Ευρυδίκη, κόρη πολιτικών προσφύγων.
«Στον πέμπτο χρόνο επάνω φύγαμε γι’ αλλού: Τασκένδη. Τελευταίος και θαλπερός σταθμός. Εκεί γεννήθηκαν οι γονείς μας. Εκεί και εμείς τα τρία παιδιά. Α, ζήσαμε...
Ο δικός μου ο παππούς είναι ξεχωριστός. Και είναι βέβαια ο καλύτερος! Το ξέρω κι εγώ, αλλά το ξέρουν και όλοι οι άλλοι. Μαζί του όλα είναι ωραία και συναρπαστικά!
Αν διαβάσετε αυτό το βιβλίο, θα καταλάβετε γιατί....
Είναι πολύ παράξενος ο τρόπος που βλέπουν οι μεγάλοι εμάς τα παιδιά. Όσο πιο μικροί είμαστε τόσο πιο συχνά λένε πως είμαστε πολύ έξυπνοι, αλλά και τόσο περισσότερο νομίζουν ότι δεν καταλαβαίνουμε τίποτα... Αυτό τους κάνει να ψιθυρίζουνε μπροστά σου ή να φωνάζουν στο διπλανό δωμάτιο για πράγματα που σε αφορούν και να είναι ήσυχοι πως εσύ δεν έχεις ακούσει τίποτα. Ακόμα όμως και να ξέρουν πως έχεις ακούσει τα πάντα, συνεχίζουν να είναι σίγουροι πως δεν έχεις καταλάβει τι έχουν πει. Έτσι και εγώ τις περισσότερες φορές, για να μην τους χαλάσω το χατίρι, κρατάω για τον εαυτό μου...
