Σύγχρονη Λογοτεχνία

"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις....

...Κι ήρθε η μέρα, που τα μάγια έπρεπε να λυθούν, αφού η κόρη έκλεινε πια τα δεκαοχτώ. Έπρεπε να βγει από το δώμα, να περπατήσει μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Γεμάτη σοφία από την πολύχρονη μελέτη, θαρρούσε, πως όλο τον κόσμο γνώριζε. Η πόρτα άνοιξε και θέλησε να ορμήσει έξω, χαρούμενη. Σκέφτηκε, ότι είχε μελετήσει τους ανθρώπους από χιλιάδες περπατησιές. Είχε όμως ξεχάσει. Τη δική της. Κι εκεί απόμεινε μετέωρο το γυμνό πέλμα της, μα ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να κατεβαίνει στη γη. Κι ήταν σαν να ταράχτηκε συθέμελα το κορμί της στην πρώτη επαφή με το φρέσκο χώμα. Κάθε κύττα...

Παρ’ όλες τις αντιξοότητες, η Χαρά κατάφερε να παντρευτεί τον άντρα που ονειρεύτηκε. Ενώ όμως του στάθηκε στα δύσκολα, μόλις εκείνος έπαψε να ζει στην αβεβαιότητα, ανακάλυψε πως η πολυπόθητη σταθερότητα συνοδεύεται από βαθιά πλήξη. Η αντίδρασή του πόνεσε τη Χαρά, που είχε μάθει να πετάει με τα δικά του φτερά. Η Χαρά συνειδητοποίησε πως ο Θεός έδωσε μυαλό στον άνθρωπο για να σκέφτεται και πόδια για να προχωρά και να χτίζει το μέλλον του στις δικές του πλάτες. Ώριμη λοιπόν και κατασταλαγμένη, τολμά μια καινούρια αρχή, και με το νέο της σύντροφο βλέπονται μόνο τα Σαββατο...