Σύγχρονη Λογοτεχνία

«Μα και συ μορφοκοπελιά είσαι κόρη μου», της είπε φωναχτά ο πατέρας. «Τριαντάφυλλο μαγιάτικο, δροσερό και μοσχομυριστό είσαι κορτσέλι, μ’», συμπληρώνει η γιαγιά της που εν τω μεταξύ καμάρωνε μ’ ένα πλατύ χαμόγελο τον μορφονιό στη φωτογραφία. «Συ είσαι πιο όμορφη απ’ τον γαμπρουλά», συμπληρώνει και καθώς δίνει τη φωτογραφία στον Νικόλα, ανοίγει την αγκαλιά της και βάζει μέσα την εγ - γονή της. Έτσι τα λόγια του κύρη της και της γιαγιάς της, στύλωσαν τη Βασιλικ’δα. Της τόνωσαν την εμπιστοσύνη για τον εαυτό της. Το πρόσωπό της έτσι είχε φωτιστεί από τη γλύκα της χαράς της....

Δύο γυναίκες. Η Ελληνίδα. Μεγάλη σε ηλικία, ανήμπορη να αυτοεξυπηρετηθεί, αμίλητη και κλεισμένη στον εαυτό της, και, το κυριότερο, με Αλτσχάιμερ. Δεν θυμάται τίποτε πια. Έχει ξεχάσει ποια ήταν, τι έζησε, ποιον και πόσο αγάπησε. Κι αν τη δονούν ακόμη κάποιες εκλάμψεις, σύντομα θα πάψουν κι αυτές… Η Αλβανίδα. Μεσόκοπη, πληγωμένη, προδομένη, αλλά δυνατή και αισιόδοξη ταυτόχρονα, με χιούμορ, με πίστη στη ζωή, με αγάπη για όλο τον κόσμο και κυρίως γι’ αυτήν εδώ τη γυναίκα που τη φροντίζει και της βουρτσίζει κάθε μέρα τα μαλλιά. Και ομιλητική: δεν σταματά να μιλά, και να ...