Σύγχρονη Λογοτεχνία

Άνοιξη του 2007. Λούσιος ποταμός. Αρκαδία. Η Ελλάδα συγκλονίζεται από την τραγωδία που βίωσαν 18 νέοι άνθρωποι. Ο συγγραφέας, ένας από τους επιζήσαντες, ξετυλίγει, μέσα από μια προσωπική αφήγηση ζωής και επιβίωσης, το κουβάρι της μνήμης και ρίχνει φως σε μια ιστορία που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Γράφει για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, αλλά και για τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, αλλά και για την ανάγκη επαναπροσδιορισμού των ουσιαστικών αξιών που τελικά που τελικά πρέπει να ορίζουν τη ζωή μας. Γράφει, όμως, και για την οδύνη της απώλειας που σημάδεψε για πάντα την ψυχή...

O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντα...