Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα θα βρείτε πλούσια συλλογή σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ανακαλύψτε όλα τα σύγχρονα ελληνικά μυθιστορήματα και τα συγγραφικά διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσετε. Εξερευνήστε τον κόσμο των χαρακτήρων, των συναισθημάτων και των απροσδόκητων συναντήσεων μέσα από τα εκπληκτικά μυθιστορήματα. Αναζητήστε τα καλύτερα ελληνικά μυθιστορήματα αγάπης, ταξιδέψτε με την ταξιδιωτική λογοτεχνία και ανατριχιάστε με τη συναρπαστική λογοτεχνία φαντασίας-τρόμου.
1826. Το Μεσολόγγι χάνεται, αλλά η Έξοδος γίνεται κραυγή ελευθερίας που αντηχεί σε όλη την Υφήλιο. Οι αμφιταλαντευόμενες μέχρι τότε Μεγάλες Δυνάμεις συντάσσονται με τους «ραγιάδες» και σύντομα η άκρη της Βαλκανικής, από ταλαίπωρη γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γίνεται Ελλάδα…
1827. Η Σάνα και η Ρουθ, δυο γυναίκες που επέζησαν από την Έξοδο έχουν μετατρέψει ένα ξεχασμένο αρχαίο φρούριο και εγκαταλειμμένο μοναστήρι στην Ανατολική Μακεδονία, σε καταφύγιο για κορίτσια που σώζουν από τα σκλαβοπάζαρα. Εκεί, στο «Βουνό», όπως το λένε μεταξύ τους, μαθαίνουν στα κορίτσια ...
Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι......
Ο Μάριος από εδώ και πέρα δε λογάριαζε πια, αν κόντευαν να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του. Άρχισε να επιταχύνει τον βηματισμό του. Το βλέμμα του το είχε μονίμως καρφωμένο εκεί μακριά, στο πλεούμενο. Με αγωνία προσπαθούσε να εντοπίσει τη σιλουέτα του ευεργέτη του για να ανασάνει. Όταν λαχάνιαζε από την πολλή προσπάθεια που κατέβαλλε, κατά τη διάρκεια της πορείας του, κοντοστεκόταν και καθόταν πάνω στην άμμο ή πάνω στα βότσαλα, να ξαποστάσει. Μετά σηκωνόταν με μιας και έβρεχε το ξαναμμένο του πρόσωπο με θαλασσινό νερό για να δροσιστεί. Και ύστερα πάλι ορμούσε προς τα μπρος...
"Οι κουρέλες είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα πρόσωπα και τα όνειρα που ξέφτισαν στο διάβα του χρόνου, οι ελπίδες που χάθηκαν παρασυρμένες από το αμείλικτο και αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είναι η καταστροφική ""αγάπη"" μας για το περιβάλλον. Το συλλογικό που έγινε ατομικό. Το ποτάμι της ιστορίας μας έχει αιχμαλωτίσει και χωρίς οίκτο μας παρασέρνει σ' ένα αβέβαιο μέλλον. Μα, θα μου πείτε, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εμείς είμαστε σίγουροι για το μέλλον, γιατί είμαστε με τους νικητές. Και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία....
Μη φοβάσαι το καυτό αθηναϊκό καλοκαίρι, με τον αχνιστό αέρα να αιωρείται πάνω από την πόλη σαν απειλή. Μη φοβάσαι όταν πετάγεσαι μέσα στη νύχτα μούσκεμα στον ιδρώτα. Μη φοβάσαι τις σχεδόν-μαντικές σου ικανότητες, τον σέξι Πολωνό σοφέρ, τους ηλικιωμένους Αμερικανούς που είναι τόσο μα τόσο Αμερικανοί, το λεπτό σχοινί του απλώματος που γίνεται φονικό όπλο και τυλίγεται σε
ανυπεράσπιστους λαιμούς, τα πονηρά χαλκία, τα αρχαία νομίσματα που αξίζουν το ψέμα τους σε χρυσάφι, τον Συλλέκτη, τους Δαναούς,
τον θάνατο στα Βόρεια Προάστια, τον σκορπιό που σου ζητά να τον περάσεις απέ...
Η Δώρα, με τη μυστήρια ικανότητα να «βλέπει» μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, δεν θέλει καθόλου να ασχοληθεί με τις δολοφονίες των άστεγων της Αθήνας – αλλά μπλέκει χωρίς να το καταλάβει, ενώ ξεναγεί στην πόλη μια παρέα γυναικών από τη Σουηδία. Η μία από τις γυναίκες δεν είναι απλή τουρίστρια, κουβαλάει ένα παλιό, αβάσταχτο έγκλημα και η Δώρα δεν μπορεί να το αγνοήσει, καθώς φαίνεται να είναι το πρώτο στη σειρά…
Βουτάει με τα μούτρα σε μια «εποχή δολοφόνων» όπου όλοι της φαίνονται ύποπτοι, και κυρίως ο 'Αρης, ο νεαρός φίλος της κόρης της. Στην πορεία θα μαλώσει, θα χάσει τ...
Σε αυτή τη χρονική στιγμή συνέλαβα την ιδέα της παρακολούθησης. Ναι, όπως το ακούτε! Σκέφτηκα να παρακολουθώ τον Μαρσέλ, τις ώρες που περνούσαμε χώρια. Κάτι τόσο χυδαίο και ποταπό, κάτι που στην προηγούμενη ζωή μου θα μου προκαλούσε αηδία, το έκανα εδώ! Προσποιήθηκα ότι φεύγω για τα -συνηθισμένα μου πια- πετάγματα, αλλά ξαναγύρισα και κρύφτηκα πίσω από κάτι που έμοιαζε με δέντρο. Είδα, λοιπόν, τον Μαρσέλ να παίρνει έναν δρόμο σκυφτός και κουρασμένος. Τα φτερά του ήταν διπλωμένα στην πλάτη του και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα ανοίξει. Όχι μόνο περπατούσε, αλλά κάποιες ...
"Ένας άντρας βιώνει τη μοναξιά σ' ένα ορεινό χωριό σκεπασμένο από το χιόνι. Γράφει την ιστορία της οικογένειάς του, που συναντά την Ιστορία, από το ταξίδι στα 1800 από τη Βιέννη και εξελίσσεται στην Αλβανία, την Αίγυπτο, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Η πραγματικότητα και ο μύθος μπλέκονται, οι συμπτώσεις παίζουν κάποτε καθοριστικό ρόλο, οι άνθρωποι γίνονται έρμαια διαφορετικών καθεστώτων, ο ζόφος κάνει παρέα με τη χαρά της ζωής....
Αρχαίοι μύθοι με μεταμοντέρνα αμφίεση, διαχρονικές αυταπάτες με υπερσύγχρονα προσωπεία, ελεγείες που εναλλάσσονται με σάτιρες, βιοτεχνολογικά επιτεύγματα που άλλοτε μεταμορφώνουν την ύπαρξη και άλλοτε επιβεβαιώνουν την αιώνια επιστροφή. Πάνω και πρώτα απ' όλα, η τραγικωμωδία του σύγχρονου ναρκισσισμού, όπου κάθε άτομο πιστεύει πως είναι το κινητό κέντρο του σύμπαντος, όχι ένα απειροελάχιστο άτομό του. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα περιβάλλον όπου οι κλασικές διχοτομίες φύση-πολιτισμός, άνθρωπος-ζώο, οργανισμός-μηχανή, άνδρας-γυναίκα, νους-σώμα, πραγματικό-εικονικό πνέουν τα ...
Δεν πρόλαβα. Αισθάνθηκα στα πλευρά μου να με σκουντάνε. Ο άγιος Νικόλαος με την μαγκούρα κάτω από τη μασχάλη του άρχισε πάλι τις απειλές. -Μην τα βάζεις με τη θάλασσα. Οι στεριανοί καλά θα κάνουνε να κάτσουνε στα αυγά τους. Κι ούτε παίζουνε τις κουμπάρες με τα θεία. Κι από δίπλα η θεία μου η Πολυξένη να τα βάζει με τη σειρά της με τον άγιο. Άσ'το παιδί, να του λέει. Μέσα από τα εικονίσματα σας θέλετε όλα να τα κυβερνάτε. Θέλει ναυτικό? Να πάει ναυτικό. Τις θάλασσες διαφεντεύεις, όχι τους καημούς των ανθρώπων......
Η Φύση γεννά κι αναθρέφει γενιές και γενιές ανθρώπων, τους φιλοξενεί στο σώμα της, τους δίνει ζωή με τους καρπούς της. Η Ιστορία, σαν να εχθρεύεται τη Φύση, τους φέρνει τον πλούτο ή την ένδεια, τους μεταφέρει από τον έναν τόπο στον άλλο, δίνει την αρχή και το τέλος των πολέμων τους, την ελπίδα ή την αβεβαιότητα της ειρήνης τους. Τους παίρνει νέους και τους γερνά, τους παίρνει ονειροπόλους και τους προσγειώνει στη στασιμότητα μιας άγριας πραγματικότητας. Στο τέλος όμως, ο ήλιος πάντα ανατέλλει. Και το φως του φτάνει παντού, από το ψηλότερο βάθρο έως το ετοιμόρροπο αγροτόσπιτ...