Σύγχρονη Λογοτεχνία

"Ένας πατέρας αντάρτης της Ε.Π.Ο.Ν. και μια πλειάδα εστεμμένων, ο αδάμαστος λαός του Π.Α.Ο.Κ. και το οξύμωρο του έλληνα τζέντλεμαν, το επαρχιώτικο στίγμα και η μεγαλοαστική ολοκλήρωση, μια μητέρα uber alles κι ένας ανιψιός-διάδοχος που έλυσε το δυναστικό, η καλοσύνη των φίλων και ο εχθρικός κόσμος της τηλοψίας, διάττοντες εγχώριοι αστέρες και στέρεοι σταρ του Χόλυγουντ, νεανικοί έρωτες κι ύστεροι γάμοι, η πομφόλυξ του lifestyle και η εμμονή στην αριστοκρατία, Στις ""Ιστορίες ενός Παιδήλικα"" ο Χρήστος Ζαμπούνης ακτινογραφεί τη ζωή ενός παιδιού που ενηλικιώνεται, με τη ματιά...

"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις....

...Κι ήρθε η μέρα, που τα μάγια έπρεπε να λυθούν, αφού η κόρη έκλεινε πια τα δεκαοχτώ. Έπρεπε να βγει από το δώμα, να περπατήσει μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Γεμάτη σοφία από την πολύχρονη μελέτη, θαρρούσε, πως όλο τον κόσμο γνώριζε. Η πόρτα άνοιξε και θέλησε να ορμήσει έξω, χαρούμενη. Σκέφτηκε, ότι είχε μελετήσει τους ανθρώπους από χιλιάδες περπατησιές. Είχε όμως ξεχάσει. Τη δική της. Κι εκεί απόμεινε μετέωρο το γυμνό πέλμα της, μα ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να κατεβαίνει στη γη. Κι ήταν σαν να ταράχτηκε συθέμελα το κορμί της στην πρώτη επαφή με το φρέσκο χώμα. Κάθε κύττα...