Σύγχρονη Λογοτεχνία

"Η παράσταση, όμως, πρέπει να συνεχίζεται. Ο κάθε μας ρόλος πρέπει να παίζεται άψογα. Γιατί παίζεται μόνο μια φορά. Κι αν πέσεις, πρέπει να σηκώνεσαι. Κι αν γελάς, πρέπει να γελάς με την καρδιά σου. Κι αν κλαις, να κλαις με την ψυχή σου. Να χορεύεις σα να 'ναι το τελευταίο πράγμα που θα κάνεις. Να ονειρεύεσαι σα να γεννήθηκες τώρα. Γιατί η παράστασή μας, παίζεται μόνο μια φορά. Και τίποτα δεν μπορείς να διορθώσεις....

...Κι ήρθε η μέρα, που τα μάγια έπρεπε να λυθούν, αφού η κόρη έκλεινε πια τα δεκαοχτώ. Έπρεπε να βγει από το δώμα, να περπατήσει μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Γεμάτη σοφία από την πολύχρονη μελέτη, θαρρούσε, πως όλο τον κόσμο γνώριζε. Η πόρτα άνοιξε και θέλησε να ορμήσει έξω, χαρούμενη. Σκέφτηκε, ότι είχε μελετήσει τους ανθρώπους από χιλιάδες περπατησιές. Είχε όμως ξεχάσει. Τη δική της. Κι εκεί απόμεινε μετέωρο το γυμνό πέλμα της, μα ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να κατεβαίνει στη γη. Κι ήταν σαν να ταράχτηκε συθέμελα το κορμί της στην πρώτη επαφή με το φρέσκο χώμα. Κάθε κύττα...

"Ο Νικόλας Βεργίδης θεωρείται από τους τυχερούς άνδρες. Καθαρόαιμο αρσενικό, νέος, ευπαρουσίαστος, έξυπνος, µε επαγγελματική επιτυχία που τον κατατάσσει στους μεγάλους επιχειρηματίες. Η φήμη του στις κατακτήσεις του γυναικείου φύλου είναι μεγάλη αφού αποτελεί το ιδανικό πρότυπο άνδρα για κάθε γυναίκα....

"Όλος ο κόσμος της γκρεμίστηκε σαν χάρτινος πύργος και η Φαίδρα έμεινε να κοιτάζει τα συντρίμμια. Μέσα της μεγάλωνε ένα παιδί και αυτή ένιωθε φοβισμένη, χαρούμενη και μπερδεμένη. Ν' αναρωτιέται πού πήγαν όλοι όσους αγάπησε. Το κρεβάτι του πατέρα άδειο. Αλλά σε εκείνον πρόλαβε να πει ένα αντίο πριν φύγει για πάντα. Το σπίτι άδειο, από την απουσία του Νικόλα, αλλά σε εκείνον δεν ήθελε να πει αντίο. Δεν ήθελε να του πει τίποτα πια. Ήθελε να μοιραστεί τα πάντα με τη φίλη της τη Βικτώρια. Μα και εκείνη απούσα. Πού είσαι? Γιατί με πρόδωσες? Όταν το τηλέφωνο μια άγια νύχτα χτύπησε...