Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα θα βρείτε πλούσια συλλογή σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Ανακαλύψτε όλα τα σύγχρονα ελληνικά μυθιστορήματα και τα συγγραφικά διαμάντια της ελληνικής λογοτεχνίας που πρέπει να διαβάσετε. Εξερευνήστε τον κόσμο των χαρακτήρων, των συναισθημάτων και των απροσδόκητων συναντήσεων μέσα από τα εκπληκτικά μυθιστορήματα. Αναζητήστε τα καλύτερα ελληνικά μυθιστορήματα αγάπης, ταξιδέψτε με την ταξιδιωτική λογοτεχνία και ανατριχιάστε με τη συναρπαστική λογοτεχνία φαντασίας-τρόμου.
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι? αυτά θέλω να μιλήσω. ...Στον κόσμο απ? όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν τις και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική τις διαδρομή τις την ανακάλυψη του ίδιου τις του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει ...
Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι......
Ο Μάριος από εδώ και πέρα δε λογάριαζε πια, αν κόντευαν να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του. Άρχισε να επιταχύνει τον βηματισμό του. Το βλέμμα του το είχε μονίμως καρφωμένο εκεί μακριά, στο πλεούμενο. Με αγωνία προσπαθούσε να εντοπίσει τη σιλουέτα του ευεργέτη του για να ανασάνει. Όταν λαχάνιαζε από την πολλή προσπάθεια που κατέβαλλε, κατά τη διάρκεια της πορείας του, κοντοστεκόταν και καθόταν πάνω στην άμμο ή πάνω στα βότσαλα, να ξαποστάσει. Μετά σηκωνόταν με μιας και έβρεχε το ξαναμμένο του πρόσωπο με θαλασσινό νερό για να δροσιστεί. Και ύστερα πάλι ορμούσε προς τα μπρος...
"Οι κουρέλες είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα πρόσωπα και τα όνειρα που ξέφτισαν στο διάβα του χρόνου, οι ελπίδες που χάθηκαν παρασυρμένες από το αμείλικτο και αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είναι η καταστροφική ""αγάπη"" μας για το περιβάλλον. Το συλλογικό που έγινε ατομικό. Το ποτάμι της ιστορίας μας έχει αιχμαλωτίσει και χωρίς οίκτο μας παρασέρνει σ' ένα αβέβαιο μέλλον. Μα, θα μου πείτε, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εμείς είμαστε σίγουροι για το μέλλον, γιατί είμαστε με τους νικητές. Και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία....
Σε αυτή τη χρονική στιγμή συνέλαβα την ιδέα της παρακολούθησης. Ναι, όπως το ακούτε! Σκέφτηκα να παρακολουθώ τον Μαρσέλ, τις ώρες που περνούσαμε χώρια. Κάτι τόσο χυδαίο και ποταπό, κάτι που στην προηγούμενη ζωή μου θα μου προκαλούσε αηδία, το έκανα εδώ! Προσποιήθηκα ότι φεύγω για τα -συνηθισμένα μου πια- πετάγματα, αλλά ξαναγύρισα και κρύφτηκα πίσω από κάτι που έμοιαζε με δέντρο. Είδα, λοιπόν, τον Μαρσέλ να παίρνει έναν δρόμο σκυφτός και κουρασμένος. Τα φτερά του ήταν διπλωμένα στην πλάτη του και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα ανοίξει. Όχι μόνο περπατούσε, αλλά κάποιες ...
Αρχαίοι μύθοι με μεταμοντέρνα αμφίεση, διαχρονικές αυταπάτες με υπερσύγχρονα προσωπεία, ελεγείες που εναλλάσσονται με σάτιρες, βιοτεχνολογικά επιτεύγματα που άλλοτε μεταμορφώνουν την ύπαρξη και άλλοτε επιβεβαιώνουν την αιώνια επιστροφή. Πάνω και πρώτα απ' όλα, η τραγικωμωδία του σύγχρονου ναρκισσισμού, όπου κάθε άτομο πιστεύει πως είναι το κινητό κέντρο του σύμπαντος, όχι ένα απειροελάχιστο άτομό του. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα περιβάλλον όπου οι κλασικές διχοτομίες φύση-πολιτισμός, άνθρωπος-ζώο, οργανισμός-μηχανή, άνδρας-γυναίκα, νους-σώμα, πραγματικό-εικονικό πνέουν τα ...
Δεν πρόλαβα. Αισθάνθηκα στα πλευρά μου να με σκουντάνε. Ο άγιος Νικόλαος με την μαγκούρα κάτω από τη μασχάλη του άρχισε πάλι τις απειλές. -Μην τα βάζεις με τη θάλασσα. Οι στεριανοί καλά θα κάνουνε να κάτσουνε στα αυγά τους. Κι ούτε παίζουνε τις κουμπάρες με τα θεία. Κι από δίπλα η θεία μου η Πολυξένη να τα βάζει με τη σειρά της με τον άγιο. Άσ'το παιδί, να του λέει. Μέσα από τα εικονίσματα σας θέλετε όλα να τα κυβερνάτε. Θέλει ναυτικό? Να πάει ναυτικό. Τις θάλασσες διαφεντεύεις, όχι τους καημούς των ανθρώπων......
Η Φύση γεννά κι αναθρέφει γενιές και γενιές ανθρώπων, τους φιλοξενεί στο σώμα της, τους δίνει ζωή με τους καρπούς της. Η Ιστορία, σαν να εχθρεύεται τη Φύση, τους φέρνει τον πλούτο ή την ένδεια, τους μεταφέρει από τον έναν τόπο στον άλλο, δίνει την αρχή και το τέλος των πολέμων τους, την ελπίδα ή την αβεβαιότητα της ειρήνης τους. Τους παίρνει νέους και τους γερνά, τους παίρνει ονειροπόλους και τους προσγειώνει στη στασιμότητα μιας άγριας πραγματικότητας. Στο τέλος όμως, ο ήλιος πάντα ανατέλλει. Και το φως του φτάνει παντού, από το ψηλότερο βάθρο έως το ετοιμόρροπο αγροτόσπιτ...
"Για κάθε γόπα στο τασάκι, κάθε τσίχλα κολλημένη στις πλάκες του δρόμου, κάθε άδειο ποτήρι στο μπαρ, κάθε πεταμένο κάτω εισιτήριο του μετρό, υπάρχει μια ιστορία που περιμένει κάποιον να τη διηγηθεί. Κάποιον που μπορεί για λίγο, έστω παρενθετικά, να δει το δέντρο, όχι το δάσος! Άλλωστε για το δάσος βαρεθήκαμε ν' ακούμε......
"Οι ήρωες των διηγημάτων -η Μυρτώ, η Αργυρούλα, ο Μίμης, ο Πάτσιαβους, ο Σάλιαγκας κτλ.- με την αρμόζουσα τεχνική της συγγραφέως συνθέτουν μια οικεία αλλά και φανταστική κοινωνία, της οποίας θα ήθελε ο καθένας μας να είναι μέλος ως πρωταγωνιστής ή παρατηρητής της εκάστοτε ιστορίας....
"Το μυθιστόρημα ""Η Κοιμωμένη και το αυγό του φιδιού"" συγκροτείται από 19 κεφάλαια, εκτός τόπου και χρόνου όσον αφορά τη γλώσσα της αφήγησης, τα οποία ταυτόχρονα διατηρούν πλήρως την αυτονομία και την αυτάρκεια ενός διηγήματος....
"""Το κορίτσι στο παράθυρο"" είναι ένα όμορφο βιβλίο, γραμμένο με έναν ιδιαίτερα απλό τρόπο από τον Αντώνη Μιχαηλίδη και έχει όλα εκείνα τα συναισθήματα που το καθιστούν βαθιά ανθρώπινα....