Σύγχρονη Λογοτεχνία

Στην Ελλάδα των ετών 1917-1920, ο Αλέξανδρος Α΄, Βασιλιάς των Ελλήνων παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και παθιασμένος μηχανολόγος, συνδέεται φιλικά με έναν ιταλοτραφή φουτουριστή ποιητή και επίδοξο κοινωνικό επαναστάτη, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής. Η αναπάντεχη αυτή φιλία, που σφυρηλατείται στο περιβάλλον του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της Οκτωβριανής Επανάστασης και της Εκστρατείας της Ουκρανίας, εκβάλλει σε ανήκουστες περιπέτειες των δύο ηρώων και των συντρόφων τους...

«Παιδί μου, θα σ’ τα πω όλα. Όσες σελίδες κι αν χρειαστεί να σου γράψω, αποφάσισα πως μέχρι τα μεσάνυχτα θα σ’ τα έχω αποτυπώσει όλα εδώ. Κάνε κουράγιο για να τ’ αντέξεις. Πληρώσατε τα εγκλήματά μας. Εμείς όμως τα πληρώσαμε με τα νιάτα μας. Μη νομίζεις πως γλιτώσαμε. Κι εγώ κι εκείνη μείναμε σ’ έναν γάμο που δεν θέλαμε ή που δεν μας ήθελε. Ίδιο αποτέλεσμα. Ισόπαλες μοίρες». Το πρώτο φιλί που αντάλλαξαν η Ρεγγίνα και ο Πέτρος έμοιαζε με αντίο. Καταδικασμένοι απ’ την αρχή να πληρώνουν αμαρτίες μητρικές, πάλευαν ν’ αλλάξουν τη μοίρα τους και να ενώσουν τις ζωές τους. Δύ...

«Βγήκαμε ενώ η καταιγίδα μαινόταν ασταμάτητη, και ο πατέρας έπιασε τα χέρια του Αντρέα - φειδωλοί, όπως πάντα, σε φιλιά και συναισθηματικές εξάρσεις οι Μακεδόνες. Αλλά δεν έλεγε να τ' αφήσει. Πιστέψαμε πως θα στριμωχνόμασταν όλοι με κάποιον τρόπο στο ξένο αυτοκίνητο. Ο Αντρέας εξήγησε πως δεν θα ήταν φρόνιμο να παρατήσουμε το δικό μας στη μέση του πουθενά. Κινδυνεύαμε να το βρούμε χωρίς λάστιχα, υαλοκαθαριστήρες -πολλοί οδηγοί τους έβγαζαν το βράδυ για να τους επανατοποθετήσουν το πρωί-, ίσως και χωρίς μηχανή... θα έμενε ο ίδιος να το φυλάει και θα μας οδηγούσε ο φίλος του ...

Και πονάω, ξέρεις πού. Ανεπαίσθητα αλλά αρκετά ώστε να μην μπορώ να το αγνοήσω. Ένας λεπτός πόνος που με διαβρώνει. Ξεκινάει από αριστερά, επίμονος και πάει κυκλικά πίσω στα νεφρά, ανεβαίνει στον αυχένα με χτυπάει στο αυτί και ξαναγυρίζει προς τα κάτω. Με τυλίγει ζικ-ζακ στα πλευρά μου και καταλήγει πάλι στις σάλπιγγες αλλά χωρίς ένταση. Οι σάλπιγγές μου είναι άδειες. Μπρούτζινες και γυαλισμένες αλλά άδειες και ο ήχος τους φυσάει στα κόκκαλά μου σα φωνή αδύναμη. Φυσάει σα φωνή αυτός ο ήχος αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Τέτοιο παίδεμα. Ίσως επε...