Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
«Υπηρέτησα το αστυνομικό ρεπορτάζ για σαράντα χρόνια και στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία μού έλαχε να ζω μια ζωή με τους συναδέλφους μου δημοσιογράφους, με τους αστυνομικούς, με τους πυροσβέστες, αλλά και με τους κάθε λογής εγκληματίες. Ασκώντας το δημοσιογραφικό λειτούργημα, είχα πάντα ως προτεραιότητα να ενημερώνω σωστά κι αντικειμενικά τους αναγνώστες, τους ακροατές και τους τηλεθεατές μου. Δεν μου άρεσε ποτέ να καταδικάζω ή να αθωώνω τους εγκληματίες και τους κάθε λογής παρανόμους – αυτό δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου. Είναι δουλειά των εισαγγελέων και των δικα...
Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πώς η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις
ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-
σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό
μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.
Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί.
Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων.
Μέχρι...
Μια ιστορία λιγότερο ειπωμένη μετά το 1945 είναι η ιστορία του Έλληνα αστού. Ο αστικός τρόπος ζωής αγαπήθηκε και μισήθηκε έντονα μέσα στα μετεμφυλιακά πάθη και τους ιλιγγιώδεις μετασχηματισμούς της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτό το βιβλίο τον ζωντανεύει μέσα από τη μαρτυρία ενός από τους γνωστότερους Αθηναίους αστούς. Ο Στράτης Στρατήγης είναι με διττή έννοια αστός: και βέρος Αθηναίος και οπαδός της αστικής ταυτότητας· στη ζωή και στην πολιτική. Μόνιμος κάτοικος του κέντρου, ανάμεσα στον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη, διακεκριμένος νομικός, πολιτικός, βασιλόφρων προοδευτικός, φ...
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου –ο κόσμος μου– γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νέος Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.
Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι...
