Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Αμπχαζία, 1992. Η εννιάχρονη Σοφία αναγκάζεται να περάσει το καλοκαίρι μακριά από τη μητέρα της, στο σπίτι της μεγαλύτερης αδερφής της στο βουνό Πετρόβκα. Αντί για καλοκαιρινές διακοπές όμως, η διαμονή της στο βουνό εξελίσσεται σε ζωντανό εφιάλτη: ξεσπά πόλεμος με τη Γεωργία, και η Σοφία χάνει τα ίχνη της μητέρας της.
Ο τρόμος και η αγωνία του θανάτου, κάτω από έναν ουρανό απ’ όπου οι βόμβες πέφτουν βροχή, μα πάνω απ’ όλα η επιθυμία της Σοφίας να ξανασμίξει με τη μητέρα της γίνονται η καινούργια της καθημερινότητα, που μοιάζει να μην έχει τέλος. Ο πόλεμος, εκτός από τη μ...
Αϊδίνι, 18 Φεβρουαρίου του 1909. Καταχείμωνο, μα ο ζεστός ήλιος της Ανατολής ολοκάθαρος γλύκαινε την ατμόσφαιρα. Αυτό ενθάρρυνε τη μέλλουσα μητέρα μου να πάει στο χαμάμ για ένα τελευταίο ανακουφιστικό ζεστό μπάνιο.
Η έμπειρη Τουρκαλίτσα, η Νατίρ, που συνήθως την έλουζε και της έκανε μασάζ, ήταν ιδιαίτερα προσεχτική καθώς η πελάτισσά της ήταν ετοιμόγεννη.
Η μέλλουσα μητέρα μου ξαφνικά άρχισε να νιώθει μια δυσφορία. Φαίνεται πως η αφεντιά μου, ατίθαση, δεν άντεχε άλλο την κλεισούρα. Η Νατίρ την παρηγορούσε:
– Μη σκιάζεσαι, αφέντισσα, της έλεγε με τα γουστόζικα σπασμέ...
Κι αν τα κτίρια μιλούσαν...
Σίγουρα θα είχαν πολλά να μας πουν!
Περισσότεροι από διακόσιοι πενήντα μεταπτυχιακοί φοιτητές του κοινού διαπανεπιστημιακού προγράμματος «Δημιουργική Γραφή»
του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας ενώνουμε τις δυνάμεις μας και υποσχόμαστε ένα
βιβλίο γεμάτο συναισθήματα.
Σχολεία, δημαρχεία, θέατρα, νοσοκομεία, και πολλά ακόμη κτίρια ζωντανεύουν και διηγούνται την ιστορία τους.
...
«Μαμά, κοίτα, χωρίς χέρια!» φώναξε το κοριτσάκι κι έπεσε από το ποδήλατο. Ξανασηκώθηκε κι έπεσε ξανά. Και ξανά και ξανά. Μέχρι που πέταξε τις βοηθητικές ρόδες και συνέχισε τον δρόμο του.
Έτσι έζησα.
Με γρατζουνισμένα γόνατα πορεύτηκα, μεγάλωσα, πένθησα τους αγαπημένους μου, ερωτεύτηκα, γέλασα πολύ, αγάπησα πολύ, δούλεψα σκληρά, πάλεψα χρόνια ολόκληρα με τους δαίμονές μου. Οι απώλειες των παιδικών χρόνων, ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου, η φυλάκιση της μάνας μου στη Χούντα, τα κλάματα και τα τραύματα των παιδικών μου χρόνων με οδήγησαν στην κατάθλιψη, στις άγρυπνες ...
Ένας άνθρωπος ξεπερνά τον εαυτό του και όλα τα εμπόδια για να νικήσει ο ίδιος και να δημιουργήσει νικητές! Ο Coach είναι η εξαιρετικά συγκινητική και εμπνευσμένη ιστορία του διάσημου προπονητή τένις Patrick Mouratoglou.Ο ίδιος υπέφερε πολύ κατά τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, βιώνοντας κρίσεις άγχους κάθε βράδυ. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει:«Ήμουν καχεκτικός και πολύ συνεσταλμένος, η ντροπή με είχε παραλύσει επειδή δεν μπορούσα να κάνω τίποτα καλά».
Πλέον ο Patrick Mouratoglou είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές τένις στον κόσμο, υπεύθυνος για την απογείωση της ...
Όπως το πλοίο γέρνει όλο και περισσότερο, σπάνε και οι τελευταίες πόρτες και τα παράθυρα του σαλονιού, και η θάλασσα μπαίνει
με τεράστια ορμή στο εσωτερικό. Παρασύρει με μεγάλη σφοδρότητα στο πέρασμά της ό,τι συναντάει.
Όχι μόνο καθίσματα και έπιπλα, αλλά και ανθρώπους! Ανθρώπους που παλεύουν με όσο κουράγιο έχουν. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν δύναμη
αρκετή, μα δεν μπορούν να τα βάλουν με την ίδια την Κόλαση.
Βλέπω κάποιους να προσπαθούν να γαντζωθούν από το πάτωμα, άλλους να πιάνουν κάτι σταθερό και να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν
μέχρι την έξοδο αυτού του πηγαδι...
Είναι μια βιωματική ιστορία. Όλα είναι αληθινά. Πώς η ζωή ενός ανθρώπου που δεν ξέρεις φωτίζει τη ζωή ενός ανθρώπου που νομίζεις
ότι ξέρεις.
Πόσα δάκρυα είναι κρυμμένα πίσω από ένα γέλιο. Βραδιές, ταξίδια, παραστάσεις, χειροκροτήματα, γέλια, ανάσες, απιστίες, γιατροί-
σωτήρες που εμφανίζονται από το πουθενά σε μια διαδρομή που σου κόβει την ανάσα. Ακριβώς όπως μια μελωδία λίγο πριν γίνει το μουσικό
μοτίβο της πιο σκληρής σκηνής!
Ακριβώς όπως ένα σκοινί γίνεται απότομα θηλιά.
Όλα ήταν αλήθεια και ψέματα μαζί.
Ένα σχιζοφρενικό ασανσέρ συναισθημάτων.
Μέχρι...
Τον συμπόνεσα τον Βασίλη «μου». Γεννήθηκε τη δεκαετία του ΄60. Στάθηκα μέσα του από τη γέννησή του. Είδα την απουσιοπαρουσία του πατέρα του να σκάβει έλλειψη και η έλλειψη να γραπώνεται από εξάρτηση. Κάποτε έγινε ναρκομανής. Τον είδα να πονάει, να αγωνιά, να αναζητά, να εκπλιπαρεί, να χαμηλώνει, να ψευτοψηλώνει, να πέφτει, να τσακίζεται, να εξευτελίζεται, να δικάζεται, να αντέχει και να μην αντέχει. Δεν άφησε συναίσθημα να μην το γευτεί.
Είδα ούτε ξέρω πόσες απόπειρες αυτοκτονίας του μέχρι εκείνη, τη σημαδιακή, που πέρασε στις εφημερίδες της εποχής. Χώθηκα μαζί του στο α...