Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Εκείνη δεν εμπιστεύεται, δεν αφήνει κανέναν να την πλησιάσει. Μέχρι που εμφανίζεται εκείνος και βλέπει σ’ αυτόν έναν σωτήρα. Έναν «Σκοτεινό πρίγκιπα» με ιδιαίτερα μάτια και ξεχωριστό όνομα, που ήρθε να της δείξει πως οι άγγελοι έρχονται στη γη με μορφή ανθρώπων. Γρήγορα αντιλαμβάνεται πως ανήκουν σε διαφορετικούς κόσμους, μα αποζητά επίμονα να γίνει μέρος του δικού του… Να γίνει ό,τι θέλει αυτός. Ο «Σκοτεινός πρίγκιπας» όμως, ίσως είναι περισσότερο σκοτεινός απ’ όσο φανταζόταν… Εκείνος πιστεύει μονάχα στο: «Κάθε ξένος είναι εχθρός». Δεν εμπιστεύεται, δεν νιώθει, δεν ζει… Ώσ...
Οι «Ναυαγοί χωρίς Σωσίβιο» επιχειρούν μια ανατομία, σε πολλαπλά επίπεδα, της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην πρόσφατη οικονομική κρίση και μάλιστα στο κορύφωμά της. Επομένως, το έργο, παρά τον συμβολισμό των ονομάτων, πατάει στον κοινωνικό ρεαλισμό -τον βαθύτερο όμως και αποκαλυπτικό, όχι στην περιγραφική, επιφανειακή, νατουραλιστική εκδοχή του. Το ονόμασα δε «μυθοδοκίμιο», διότι συζευγνύει τον θεωρητικό-δοκιμιακό λόγο με το μυθικό-λογοτεχνικό στοιχείο....
O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντα...
