Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
«Ήταν η χειρότερη εποχή για να βγάλεις βιβλίο με θέμα τον Τζον Κολτρέιν. Παρουσίαση βιβλίου τζαζ κατακαλόκαιρο στην Αθήνα και μες
στην Ντοκουμέντα, μια παγκόσμια απαρτία της τέχνης που φαινόταν να αφορά τους πάντες... Δεν θα ?ρχόταν κανείς. Ούτε καν ο εκδότης
μου. Πού σκατά πήγαινα;» Ο Μιχάλης Κρόκος μπλέκει. Η Αθήνα τον υποδέχεται με καύσωνα και σύγχρονη τέχνη, ρεκόρ τουρισμού και
παντιλίκια, μνημόνιο και Airbnb, πεφωτισμένους χάκερ, παρανοϊκούς ταξιτζήδες και μοιραία κορίτσια, φόνους, απαγωγές, και την κλοπή
ενός πίνακα με όλα τα μυστικά του κόσμου. Ένας συγγραφέ...
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι? αυτά θέλω να μιλήσω. ...Στον κόσμο απ? όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν τις και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική τις διαδρομή τις την ανακάλυψη του ίδιου τις του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει ...
Στις 12 Μαρτίου 2020 έκλεισαν τα θέατρα και ξεκίνησε μια περίοδος «παύσης» και περιορισμών για να πολεμήσουμε με έναν «αόρατο
εχθρό», τον covid. Όσο κι αν γύρω μου απλωνόταν ο φόβος και η θλίψη, μέσα μου ήμουν σίγουρος πως και αυτή η δοκιμασία για κάποιον
λόγο ήρθε. Παρέμεινα ήρεμος κι έτσι είχα τη δυνατότητα να αφουγκραστώ την εσωτερική μου φωνή. «Κάθε εμπόδιο, για καλό»,
μου είπε. Για άλλη μια φορά την εμπιστεύτηκα. Για άλλη μια φορά, οι φίλοι μου άρχισαν να με ρωτάνε: «Μα πώς το κάνεις;
Εσύ χαρούμενος κι εμείς ένα βήμα πριν την κατάθλιψη». «Σας τα λέω, αλλά τα ...
"Για κάθε γόπα στο τασάκι, κάθε τσίχλα κολλημένη στις πλάκες του δρόμου, κάθε άδειο ποτήρι στο μπαρ, κάθε πεταμένο κάτω εισιτήριο του μετρό, υπάρχει μια ιστορία που περιμένει κάποιον να τη διηγηθεί. Κάποιον που μπορεί για λίγο, έστω παρενθετικά, να δει το δέντρο, όχι το δάσος! Άλλωστε για το δάσος βαρεθήκαμε ν' ακούμε......