Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Οι «Ναυαγοί χωρίς Σωσίβιο» επιχειρούν μια ανατομία, σε πολλαπλά επίπεδα, της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας, όπως αυτή αποτυπώθηκε στην πρόσφατη οικονομική κρίση και μάλιστα στο κορύφωμά της. Επομένως, το έργο, παρά τον συμβολισμό των ονομάτων, πατάει στον κοινωνικό ρεαλισμό -τον βαθύτερο όμως και αποκαλυπτικό, όχι στην περιγραφική, επιφανειακή, νατουραλιστική εκδοχή του. Το ονόμασα δε «μυθοδοκίμιο», διότι συζευγνύει τον θεωρητικό-δοκιμιακό λόγο με το μυθικό-λογοτεχνικό στοιχείο....
ΜΙΑ ΠΟΛΗ κοιτάζει επιτέλους κατάματα την ιστορία της.
Κατά τη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος βίας η φυλακή στο Κρεμς-Στάιν ήταν η μεγαλύτερη στην Όστμαρκ, την «Επαρχία της Αυστρίας». Τα τσιράκια του ναζιστικού καθεστώτος φυλάκιζαν, βασάνιζαν και υπέβαλλαν σε καταναγκαστική εργασία τους αντιστασιακούς αγωνιστές που κατέληγαν εκεί από όλη την Ευρώπη. Υπολογίζεται, μάλιστα, ότι ανάμεσα σε όσους είχαν φυλακιστεί στο Στάιν ήταν και σχεδόν 400 Έλληνες, κυρίως πολιτικοί κρατούμενοι. Λίγο πριν από το τέλος του πολέμου, όμως, μια αναπάντεχη εντολή περιπλέκει τα πράγματα: Όλοι...
O γέρο Μανωλάκης είχε περάσει μικρός χτικιό κι η φωνή του στη δίνη των χρόνων είχε εξασθενήσει. Τα λόγια του έβγαιναν από το πανωλαίμι του αδύναμα, τάπαιρνε ο αγέρας και τα σκόρπιζε πριν ακουστούν. Ρώταγε τον παραγιό του που τον βόηθαγε στ' όργωμα: ''Τι χαμπάγια Λεφτεάκη;'' Καλά καλά δεν πρόφερε ούτε το ρο κι η άρθρωσή του ήταν χαλαρή, αδύνατο ο Λεφτέρης να καταλάβει τα λόγια του γέρου. Αφουγκραζόταν μόνο ένα ξερό σφύριγμα όμοιο οχιάς πριν ριχτεί στο θύμα. Από διαίσθηση ρίσκαρε ένα ''καλά είμαι μπάρμπα''. Τότε ο γέρο Μανωλάκης χαμογελούσε διάπλατα κι ύστερα ξερόβηχε βάνοντα...