Ελληνική Λογοτεχνία

Στην Ελλάδα των ετών 1917-1920, ο Αλέξανδρος Α΄, Βασιλιάς των Ελλήνων παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και παθιασμένος μηχανολόγος, συνδέεται φιλικά με έναν ιταλοτραφή φουτουριστή ποιητή και επίδοξο κοινωνικό επαναστάτη, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής. Η αναπάντεχη αυτή φιλία, που σφυρηλατείται στο περιβάλλον του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της Οκτωβριανής Επανάστασης και της Εκστρατείας της Ουκρανίας, εκβάλλει σε ανήκουστες περιπέτειες των δύο ηρώων και των συντρόφων τους...

Χάρη στη διπλή μορφή του μυθιστορήματος, ταξιδιωτικό στυλ και μνημοτεχνική μέθοδος, ο συγγραφέας μπόρεσε να αφήσει τους τρεις ναυαγούς του ελεύθερους να τρέξουν στο άγνωστο νησί, να έρθουν αντιμέτωποι με τη φύση και με τους εαυτούς τους, και να γνωρίσουν τους Αριόι... Όπως ο Μιχάλης, ο Αντώνης και ο Γαβρήλος, έτσι και ο συγγραφέας συνάντησε τυχαία τη χαμένη κάστα της Πολυνησίας, την επίλεκτη ομάδα των θεατρίνων που περιέπλεαν τον Ειρηνικό οργανώνοντας μεγάλα μουσικά και θρησκευτικά γλέντια που κατέληγαν πάντοτε σε ερωτικά όργια. Οι Αριόι εξαφανίστηκαν περί τα μέσα του 19ου ...

Σαράντα αυτοτελείς ιστορίες διαβάσματος, συμπτώσεων, γέλιου και μαγείας που ίσως να έχουν συμβεί κάπου στην Αθήνα και περιστρέφονται γύρω από την ανάγνωση, τη συγγραφή αλλά και την ενέργεια ενός βιβλίου. Το βιβλίο ως αντικείμενο, περιεχόμενο, αλλά και γιατρικό για τον απανταχού αναγνώστη. Κοινά μυστικά που συνδέουν αναγνώστες, συγγραφείς, βιβλιοπωλεία, τυπογραφεία και εκδοτικούς οίκους, σελίδες που δεν είναι φτιαγμένες μόνο από χαρτί και μελάνι. Ένα ταξίδι ψυχής και νου χωρίς εισιτήριο, μια απάντηση σε κάθε πρόβλημα στο πέρασμα του χρόνου. Δε Μπουκ όπως μπουκάρω: στη ...

Και πονάω, ξέρεις πού. Ανεπαίσθητα αλλά αρκετά ώστε να μην μπορώ να το αγνοήσω. Ένας λεπτός πόνος που με διαβρώνει. Ξεκινάει από αριστερά, επίμονος και πάει κυκλικά πίσω στα νεφρά, ανεβαίνει στον αυχένα με χτυπάει στο αυτί και ξαναγυρίζει προς τα κάτω. Με τυλίγει ζικ-ζακ στα πλευρά μου και καταλήγει πάλι στις σάλπιγγες αλλά χωρίς ένταση. Οι σάλπιγγές μου είναι άδειες. Μπρούτζινες και γυαλισμένες αλλά άδειες και ο ήχος τους φυσάει στα κόκκαλά μου σα φωνή αδύναμη. Φυσάει σα φωνή αυτός ο ήχος αλλά δεν μπορώ να τον ακούσω δεν μπορώ να ανταποκριθώ. Τέτοιο παίδεμα. Ίσως επε...