Ελληνική Λογοτεχνία

Αλήθεια, ποιος μπορεί να γνωρίζει τι του επιφυλάσσει η ζωή; Ποιος ορίζει τη μοίρα των ανθρώπων; Μπορεί άραγε ο οποιοσδήποτε να αλλάξει τη ζωή του, όταν ένα αόρατο χέρι διέπει τα πάντα; Κι όμως, οι τρεις Μοίρες, οι θεότητες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, γνέθουν το νήμα της ζωής που κρατούν στα χέρια τους, αποδεικνύοντας πόσο μικρή κι αδύναμη είναι. Αυτές οι Μοίρες άραγε ευθύνονται για τα καλά και τα κακά της ζωής κάθε ανθρώπου; Είναι όλα προκαθορισμένα; αναρωτήθηκε η Εσμά, καθώς σκεφτόταν όλα όσα της συνέβαιναν και κούρνιασε τυλιγμένη στην κουβέρτα που της πρόσφεραν, καθ...

Ήταν λίγο πριν πάρει τη μεγάλη απόφαση. Ήταν 10 Οκτωβρίου. Μέρα σημαδιακή, όπως κάθε δέκα στη ζωή της, εκεί στη Βιέννη. Ξαπλωμένη στο χειρουργικό τραπέζι αφέθηκε στην παραζάλη του υγρού αναισθητικού. Το φως από πάνω της έγινε φεγγάρι που δάκρυσε. Ήθελε να θυμηθεί ποια ήταν. Πάλευε με το χθες και το σήμερα. Το υγρό στο αριστερό της χέρι άρχισε να κυλάει ζεστό ώσπου έφτασε στα κύτταρα του μυαλού της. Μα δεν άγγιξε τα δέκα γαλάζια κύτταρα της ψυχής της. Αυτά τα κύτταρα που την έκαναν να αγαπήσει και να σιχαθεί. Αυτά που άλλαζαν χρώμα κάθε φορά που πονούσε ή γελούσε...

Η Μηλίτσα, ένα όνειρο με μπλε ποδιά και μαλλιά χρυσαφένια. Ένα χαμόγελο σαν το ουράνιο τόξο. Μια μεγάλη καρδιά σαν τα μυστικά αραξοβόλια. Ένα θρόισμα φθινοπωριάτικο στο πίσω σοκάκι με τα δέντρα που φυλλορροούσαν. Ένα τραγούδι που ακουγόταν από ένα παράθυρο ανοιχτό. Η Μηλίτσα, γεμάτη νιάτα και ιδέες, η Μηλιά που περίμενε να πάρει τη σκυτάλη, να βγει ορθόπλωρη στη ζωή, η Λιάνα που ταξίδευε με τις άλλες δύο σαν αποσκευές στη θύμησή της.? Μια γυναίκα μόνη ταξιδεύει με το τρένο μια βροχερή νύχτα. Ένα ταξίδι απρόσμενο. Μια απόφαση χωρίς σκέψη. Μια διαδρομή ανάμεσα στο ...