Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Όταν το 1999 κατά τη θητεία μου ως αγροτικός ιατρός πέρασα το κατωφλι ενός άγνωστου, αλλά ενδιαφέροντος πεδίου της φαρμακοδιέγερσης, δεν ήξερα τι αντίκτυπο θα είχε στη μετέπειτα ζωή μου. Η γνωριμία μου με το μέντορα μου ήταν καταλυτική και αποτέλεσε σταθμό, που άλλαξε τη μοίρα μου για τα επόμενα χρόνια. Αφού μυήθηκα τα μυστικά του doping και των ΑΑΣ, τα εφάρμοσα στον εαυτό μου και με τη συνδρομή της ιατρικής μου παιδείας, κατάφερα να αποκομίσω χρήσιμα συμπεράσματα και γνώσεις ανεκτίμητες, βασισμένες και στην προσωπική εμπειρία στον αγωνιστικό στίβο, αλλά και το πειραματικό ...
Κι αν δοκιµάζαµε για µία φορά να «τρέξουµε όπως έτρεχαν οι αρχαίοι Έλληνες»; Είτε αγαπάµε το τρέξιµο είτε όχι, ένα πράγµα είναι βέβαιο. Όλα έχουν αλλάξει από την εποχή του Φειδιππίδη µέχρι σήµερα –η τεχνολογία, η πολιτική, η επιστήµη, ο πόλεµος, ο τρόπος που γράφουµε, που ταξιδεύουµε, ακόµα και το κλίµα–, όµως δύο πράγµατα δεν έχουν αλλάξει: οι µύες µας κι αυτά τα καταραµένα 41,8 χιλιόµετρα που χωρίζουν τον Μαραθώνα από την Ακρόπολη της Αθήνας. Ακριβώς αυτά που προτίθεµαι να τρέξω.
Γιατί τρέχουµε; Γιατί τόσο λαχάνιασµα, τόση κούραση; Τι λέει για µας αυτή η συνεχής προσπάθει...
