Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Πρόκειται για την ιστορία του Πούντικ, ενός σπουργιτιού, που αμφισβητεί -όπωσ όλα τα παιδακια- τη γνώση της μαμάς του και νομίζει ότι τα ξέρει όλα. Θα καταλάβει όμως ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, μόλις η μαμάτου το γλιτώσει από τα νύχια μιας λαίμαργης γάτας......
Η επικαιρότητα του συγκεκριμένου έργου της Κολοντάι έγκειται στη διαφωτιστική του χρησιμότητα ως προς την ταξική ουσία και την ιστορικότητα της κοινωνικής θέσης της γυναίκας, που αφορά κατά βάση τη θέση της στην κοινωνική εργασία και, ως παράγωγο, τη θέση της στην οικογένεια -με βάση τον ειδικό της ρόλο στην αναπαραγωγή του ανθρώπου- και τη σχέση με το άλλο φύλο, γενικότερα τις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων. Η δε αξία του έγκειται στην εκλαϊκευτική του δύναμη, που ήταν άλλωστε και ο σκοπός του. Γι' αυτό και η βάση ήταν προφορικές διαλέξεις και όχι ένα γραπτό δοκίμιο. Έργο ση...
Μια συλλογή διηγημάτων-μαρτυριών για τον Εμφύλιο, τη Μακρόνησο, τις εξορίες.
Ένας φόρος τιμής για εκείνους που πάλεψαν για τη μεγάλη μέρα της Ανάστασης, προσμένοντας να φανεί της Λευτεριάς το πρώτο χελιδόνι, ώστε να βγουν οι άνθρωποι στις αυλές ν' απαντήσουν τον ήλιο. Να βγουν οι άνθρωποι στης δουλειάς το μέγα πανηγύρι, η εργατιά στις φάμπρικες, στον κάμπο οι ζευγολάτες να δρέψουν το χρυσό καρπό, τ' αμπέλια να τρυγήσουν. Και μετά όλοι να στρωθούν στους ίσκιους, στα πλατάνια, να πιουν νερό να δροσιστούν, λίγο να ξαποστάσουν, να φάνε το γλυκό ψωμί και της εληάς το λάδι, να...
Σε αυτή τη χρονική στιγμή συνέλαβα την ιδέα της παρακολούθησης. Ναι, όπως το ακούτε! Σκέφτηκα να παρακολουθώ τον Μαρσέλ, τις ώρες που περνούσαμε χώρια. Κάτι τόσο χυδαίο και ποταπό, κάτι που στην προηγούμενη ζωή μου θα μου προκαλούσε αηδία, το έκανα εδώ! Προσποιήθηκα ότι φεύγω για τα -συνηθισμένα μου πια- πετάγματα, αλλά ξαναγύρισα και κρύφτηκα πίσω από κάτι που έμοιαζε με δέντρο. Είδα, λοιπόν, τον Μαρσέλ να παίρνει έναν δρόμο σκυφτός και κουρασμένος. Τα φτερά του ήταν διπλωμένα στην πλάτη του και ούτε μια στιγμή δεν σκέφτηκε να τα ανοίξει. Όχι μόνο περπατούσε, αλλά κάποιες ...
Δεν πρόλαβα. Αισθάνθηκα στα πλευρά μου να με σκουντάνε. Ο άγιος Νικόλαος με την μαγκούρα κάτω από τη μασχάλη του άρχισε πάλι τις απειλές. -Μην τα βάζεις με τη θάλασσα. Οι στεριανοί καλά θα κάνουνε να κάτσουνε στα αυγά τους. Κι ούτε παίζουνε τις κουμπάρες με τα θεία. Κι από δίπλα η θεία μου η Πολυξένη να τα βάζει με τη σειρά της με τον άγιο. Άσ'το παιδί, να του λέει. Μέσα από τα εικονίσματα σας θέλετε όλα να τα κυβερνάτε. Θέλει ναυτικό? Να πάει ναυτικό. Τις θάλασσες διαφεντεύεις, όχι τους καημούς των ανθρώπων......
Η Φύση γεννά κι αναθρέφει γενιές και γενιές ανθρώπων, τους φιλοξενεί στο σώμα της, τους δίνει ζωή με τους καρπούς της. Η Ιστορία, σαν να εχθρεύεται τη Φύση, τους φέρνει τον πλούτο ή την ένδεια, τους μεταφέρει από τον έναν τόπο στον άλλο, δίνει την αρχή και το τέλος των πολέμων τους, την ελπίδα ή την αβεβαιότητα της ειρήνης τους. Τους παίρνει νέους και τους γερνά, τους παίρνει ονειροπόλους και τους προσγειώνει στη στασιμότητα μιας άγριας πραγματικότητας. Στο τέλος όμως, ο ήλιος πάντα ανατέλλει. Και το φως του φτάνει παντού, από το ψηλότερο βάθρο έως το ετοιμόρροπο αγροτόσπιτ...
"Ποια είναι η Εύα και ποιος ο Αδάμ? Αυτός ο γήινος άντρας κινεί τα νήματα της καθημερινότητάς της και ταυτόχρονα απειλεί να διεισδύσει στις μαύρες τρύπες των συμπτωμάτων της....
"Οι ήρωες των διηγημάτων -η Μυρτώ, η Αργυρούλα, ο Μίμης, ο Πάτσιαβους, ο Σάλιαγκας κτλ.- με την αρμόζουσα τεχνική της συγγραφέως συνθέτουν μια οικεία αλλά και φανταστική κοινωνία, της οποίας θα ήθελε ο καθένας μας να είναι μέλος ως πρωταγωνιστής ή παρατηρητής της εκάστοτε ιστορίας....
"Το μυθιστόρημα ""Η Κοιμωμένη και το αυγό του φιδιού"" συγκροτείται από 19 κεφάλαια, εκτός τόπου και χρόνου όσον αφορά τη γλώσσα της αφήγησης, τα οποία ταυτόχρονα διατηρούν πλήρως την αυτονομία και την αυτάρκεια ενός διηγήματος....
"Η ανθρώπινη ζωή είναι από μόνη της ο καλύτερος ορισμός για την κλασική ειρωνεία, με τις χαρές να εναλλάσονται με τις λύπες, το γέλιο με το κλάμα, την ευφορία με την μελαγχολία, το καλό με το κακό. Ο ειρωνικός λόγος παίζει τον ρόλο του αρχαίου χορού του θεάτρου, που εμποδίζει την άναρχη ροή, συνδέει σχόλια και γεγονότα, δίνοντας κουράγιο αν χρειαστεί. Δεν ξέρουμε αν η ζωή εύχεται επί λέξει ""καλό κουρά-ι-ο"" (με μισοερασμιακή προφορά) ή ""καλό κουράριο"" (με μυοχαλαρωτική έννοια)... Εμείς ωστόσο θα μπορούσαμε να του αναθέσουμε τον ρόλο του παλαιού κομπέρ της επιθεώρησης ή τ...