Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
...Κι ήρθε η μέρα, που τα μάγια έπρεπε να λυθούν, αφού η κόρη έκλεινε πια τα δεκαοχτώ. Έπρεπε να βγει από το δώμα, να περπατήσει μαζί με τους άλλους ανθρώπους. Γεμάτη σοφία από την πολύχρονη μελέτη, θαρρούσε, πως όλο τον κόσμο γνώριζε. Η πόρτα άνοιξε και θέλησε να ορμήσει έξω, χαρούμενη. Σκέφτηκε, ότι είχε μελετήσει τους ανθρώπους από χιλιάδες περπατησιές. Είχε όμως ξεχάσει. Τη δική της. Κι εκεί απόμεινε μετέωρο το γυμνό πέλμα της, μα ύστερα, αργά-αργά, άρχισε να κατεβαίνει στη γη. Κι ήταν σαν να ταράχτηκε συθέμελα το κορμί της στην πρώτη επαφή με το φρέσκο χώμα. Κάθε κύττα...
... Παρακολουθώντας αυτόν τον υπερδραστήριο, όσο και πολυδιασπασμένο χώρο, με τις κάθετες και απόλυτες εσωτερικές αντιπαραθέσεις, πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να φανταστεί το πώς αυτή η κατάσταση διαμορφώθηκε αρχικά. Να καταννοήσει, δηλαδή, ότι οι διασπάσεις και οι σκληρές συγκρούσεις της μετεμφυλιακής περιοδου, έγιναν ανάμεσα σε ανθρώπους που είχαν υπάρξει σύντροφοι για χρόνια, είχαν πολεμήσει μαζί, είχαν μοιραστεί το ίδιο κελί και το ίδιο πιάτο φαΐ, είχαν βαδίσει μαζί τους δρόμους της προσφυγιάς, ή της παρανομίας, είχαν χάσει τους ίδιους φίλους. Αυτή η σχέση ζωής ήταν...
Έτσι τους είχα στο μυαλό μου τους Βλάχους, από τις πολλές ιστορίες, που μικρός είχα ακούσει για τη φάρα τους... Γιόμωζαν
τα "ισιώματα", μου 'λεγαν οι παλιοί, από τα πολλά ζώα τους, όταν κατέβαιναν για να παν στα χειμαδιά... Πλούτος ήταν, τα μεγάλα
κοπάδια... Στα δικά μου μέρη δεν είχαμε τσελιγκάδες, φτωχοί οι περισσότεροι, σμίχτες, που κι όταν σμίγαν τα κοπάδια τους, πάλι
τσελιγκάτο δεν άθροιζαν... Κόπος μεγάλος όμως, καθημερινός, για να χουσμετιάσεις "το τίποτα"... Έτσι αποκαλούσαν τα ζωντανά
τους, οι Βλάχοι, μου λέει ο Βασίλης... Το τίποτα... Που το φυχοπονάγαν σ...
