Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Αν ο Καρκαβίτσας ανήκει στους κλασικούς της νεότερης πεζογραφίας μας, «Ο ζητιάνος» είναι ασφαλώς το κλασικότερο έργο του.
Ο ηθογράφος και θαλασσογράφος Καρκαβίτσας των σύντομων διηγημάτων γίνεται εδώ έμπειρος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής.
Η περιγραφή του κοινωνικού μικρόκοσμου, με τους ανθρώπους και τους χώρους του, ξετυλίγεται σε ένα από τα δυνατότερα μυθιστορήματα
της νεοελληνικής λογοτεχνίας. «Ο ζητιάνος» επαινέθηκε ανεπιφύλακτα τόσο από τους έλληνες κριτικούς όσο και από τους έγκυρους
ξένους ελληνιστές....
Βερολίνο, 1895.
Ένας Έλληνας φοιτητής μαγεύεται από μια νεαρή ηθοποιό. Παρασύρονται σε μια σχέση πάθους με εντελώς απρόσμενη κατάληξη. Διανύοντας μια δραματική περίοδο της ευρωπαϊκής ιστορίας θα ζήσουν ριζικά διαφορετικές ζωές. Σε πείσμα της κοινωνίας, της γεωγραφίας και του χρόνου η σχέση τους θα κρατήσει μια ζωή.
Ακροβατώντας μεταξύ μαρτυρίας και μυθοπλασίας το Δεν ήταν μέθη είναι μια ανατομία του πόθου που μεταλλάσσεται και συνάμα η αποτύπωση της ωρίμανσης ενός Έλληνα και Ευρωπαίου πολιτικού....
Ο ακρωτηριασμός της Δύσης ή Η τραγωδία της Κεντρικής Ευρώπης” δημοσιεύτηκε στο γαλλικό περιοδικό Le Debat τον Νοέμβριο του 1983, μεταφράστηκε αμέσως στις περισσότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, και είχε αντίκτυπο αντιστρόφως ανάλογο με τη συντομία του. Είκοσι σελίδες οι οποίες έδωσαν το έναυσμα για πλημμυρίδα αντιδράσεων, συζητήσεων και πολεμικών, κυρίως από την πλευρά της Γερμανίας και της Ρωσίας. Ενώ στη Δύση συνέβαλαν, σύμφωνα με μια διατύπωση του Ζακ Ρούπνικ, “στην αναδιαμόρφωση του πνευματικού χάρτη της Ευρώπης” πριν από το 1989.
Την εποχή που η Δύση έβλεπε πια την Κεντρ...
«Βγήκαμε ενώ η καταιγίδα μαινόταν ασταμάτητη, και ο πατέρας έπιασε τα χέρια του Αντρέα - φειδωλοί, όπως πάντα, σε φιλιά και συναισθηματικές εξάρσεις οι Μακεδόνες. Αλλά δεν έλεγε να τ' αφήσει. Πιστέψαμε πως θα στριμωχνόμασταν όλοι με κάποιον τρόπο στο ξένο αυτοκίνητο. Ο Αντρέας εξήγησε πως δεν θα ήταν φρόνιμο να παρατήσουμε το δικό μας στη μέση του πουθενά. Κινδυνεύαμε να το βρούμε χωρίς λάστιχα, υαλοκαθαριστήρες -πολλοί οδηγοί τους έβγαζαν το βράδυ για να τους επανατοποθετήσουν το πρωί-, ίσως και χωρίς μηχανή... θα έμενε ο ίδιος να το φυλάει και θα μας οδηγούσε ο φίλος του ...