Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Το βιβλίο της Ζουανά καταδύεται στις αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων περί θανάτου, περί μετά θάνατον ζωής και ψυχής, σ' ένα
εύρος αρκετών αιώνων ιστορίας και γραμματείας. Η εξέλιξη των ιδεών σχετικά με τον θάνατο, όπως αποτυπώνονται σε έργα
λογοτεχνίας, ιστορίας, φιλοσοφίας και ρητορικής, δεν αποκαλύπτει μόνο το ανάγλυφο των τελετουργιών και των συνηθειών
στο πέρασμα των εποχών, αλλά επίσης το πλέγμα αξιών και νοημάτων που γεννιούνται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν γύρω
από αυτό το κορυφαίο γεγονός: ζητήματα κοινωνικής τάξης και καταγωγής, κοινωνικού φαντασιακού, σχέ...
Η Ευγενία δεν χρειάστηκε ποτέ να αναλωθεί στον αγώνα της επιβίωσης ή σε ρομαντικές εξαρτήσεις. Η νεαρή αρχιτέκτων,
απαλλαγμένη από υποχρεώσεις, επιδίδεται σε αυτοσχέδιες περιπέτειες, εντός και εκτός συνόρων, αναζητώντας υλικό
για να συνθέσει την κοσμοθεωρία της: το τέλειο κτήριο, το τέλειο πιάνο, τον τέλειο άνθρωπο. Με οδηγό την επιστήμη και
την τέχνη ωθείται σε μια επικίνδυνη κατάδυση προς τον πυρήνα της ύπαρξης. Η επιβίωση μέσα σ’ αυτό το υπαρξιακό ναρκοπέδιο
δεν είναι εύκολη, ούτε και η κάθαρση εγγυημένη. Αλλά η Ευγενία δεν θα σταματήσει αν δεν φτάσει στο τελ...
Στην Ελλάδα των ετών 1917-1920, ο Αλέξανδρος Α΄, Βασιλιάς των Ελλήνων παρά τη θέλησή του, φανατικός αυτοκινητιστής, δεινός σπόρτσμαν και παθιασμένος μηχανολόγος, συνδέεται φιλικά με έναν ιταλοτραφή φουτουριστή ποιητή και επίδοξο κοινωνικό επαναστάτη, που ταλαντεύεται αμήχανα ανάμεσα σε δύο αντιθετικούς τρόπους ύπαρξης: την ειρωνική και την ηρωική στάση ζωής. Η αναπάντεχη αυτή φιλία, που σφυρηλατείται στο περιβάλλον του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, της Οκτωβριανής Επανάστασης και της Εκστρατείας της Ουκρανίας, εκβάλλει σε ανήκουστες περιπέτειες των δύο ηρώων και των συντρόφων τους...
"Η ιδέα για το βιβλίο αυτό γεννήθηκε στα μέσα του 2011, όταν στο φιλόξενο γραφείο της οδού Αραβαντινού συζητώντας την κρίση με τον Πρόεδρο Μητσοτάκη κάναμε την αυθόρμητη σύγκριση της αποτυχημένης πορείας του πρώτου Μνημονίου, με την επιτυχή και άμεση αντιμετώπιση της κρίσης που κληρονομήσαμε την άνοιξη του 1990. Τότε, μέσα σε τρισήμισι μόλις χρόνια, είχαμε διπλασιάσει τα φορολογικά έσοδα, συγκρατήσει τις δαπάνες και μετατρέψει δημοσιονομικό έλλειμμα 17,6 τοις εκατό του ΑΕΠ σε πρωτογενές πλεόνασμα. Κάτι που αποτελεί το άπιαστο όνειρο της χώρας τα τελευταία δέκα χρόνια. Όταν,...
"Στο μεσοδιάστημα σχολείου και πανεπιστημίου έφυγα, όπως πολλοί της γενιάς μου, και διέσχισα την Ευρώπη με ένα σακίδιο στην πλάτη και στόχο την Ασία, ωστόσο το χίπικο ταξίδι εξαντλήθηκε μέσα μου κάπου στην ανατολική Τουρκία. Ο πατέρας μου από την άλλη δεν θα μπορούσε ποτέ όχι απλώς να κάνει, αλλά ούτε να διανοηθεί κάτι παρόμοιο....
"""Τα τελευταία είκοσι χρόνια και βάλε ο Παναγής τα 'χε ζήσει καταγής. Μες στο μούρκι του παππού του στον Λειμώνα, μια κοιλάδα εύφορη, στο ξεψύχισμα του ποταμού, δίπλα στη θάλασσα, μακριά απ' τον κόσμο, μια ώρα δρόμος μέσα απ' τα βουνά η πιο κοντινή πόλη, είκοσι λεφτά ποδαρόδρομος το διπλανό χωριό, εκεί πέρασε όλα τα παιδικά του καλοκαίρια, μα και Χριστουγεννόσκολα και Πάσχα κάθε χρόνο εκεί ήτανε, μέσα σ' εκείνο το μούρκι που 'χε στο έμπα του έναν δρυ, θεριό αλάκερο, με τις κλαδούρες του να διαφεντεύουνε αθρώπους και ζωντανά από κάτω...""...
"Μισέλ Φουκώ και Πωλ Βεν. Ο φιλόσοφος και ο ιστορικός. Δυο μεγάλες μορφές του κόσμου των ιδεών. Δυο ανένταχτοι. Δυο ""παράκαιροι"" που επί μακρόν πορεύτηκαν και πολέμησαν μαζί....
"""Άρπαξε μια σπάτουλα, έβγαλε το μάτι του Ντάμιεν Χερστ, διεύρυνε το άνοιγμα με προσπάθεια - ήταν ένας καμβάς από σφιχτές ίνες λιναριού, πολύ ανθεκτικός. Αρπάζοντας τον κολλώδη καμβά με το ένα χέρι, τον έσκισε με μια κίνηση, αποσταθεροποιώντας το καβαλέτο που σωριάστηκε καταγής.""...
"Στις μικρές αυτές ιστορίες που διατρεχουν πάνω από μισό αιώνα, από το μεσοπόλεμο μέχρι τη δεκαετία του ΄90, σκοντάφτει κανείς σε ανθρώπινα πάθη και δοκιμασίες της ζωής, έρωτες και απογοητεύσεις, πόνο αλλά και ελπίδα που, μαζί με την πίστη, κρατά εντέλει όρθιους τους ανθρώπους στα πόδια τους....
"Ήξερε ο Νικολής πως ο καπετάνιος δεν είχε ιδέα από στεριανές μηχανές, από τροχοφόρα, μονάχα με άξονες και προπέλες έκανε τις δουλειές του πενηνταπέντε χρόνια τώρα, από τα δώδεκα του μέσα στο γριγρί, μες στο Ανάργυρος, μες στο Ιωάννης, ύστερα σ' έναν μπάτη εξάμετρο και τα τελευταία σαράντα στο Δεσποινιώ που απόμεινε η μόνη του παρηγοριά στη ζωή, μαζί ταξιδεύανε με όλους τους καιρούς, αβύθιστο σκαρί το Δεσποινιώ, όχι σαν τα τσόφλια τα καινούρια, όργωνε το Αιγαίο και το Ικαρία, οχτώ και δέκα ώρες δρόμο από το αγκυροβόλι του για να ρίξει τα παραγάδια, ο Πέτρος τρόμαζε και μόνο...