Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
"Η ιστορία που αφηγείται το ταξίμι του Οδυσσέα είναι μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σ' αυτόν και στη Μαρία. Ξεκινάει είκοσι χρόνια πριν στην Αθήνα, για να μεταφερθεί έπειτα σε ένα χωριό της Ηπείρου και να ταξιδέψει στο χρόνο μέχρι την Ελλάδα του σήμερα και της οικονομικής κρίσης....
Ο Οδυσσέας έμαθε να έχει τους μηχανισμούς της φύσης σαν οδηγό ζωής. Δεν ξεπέρασε ποτέ την ορφάνια του, που πλήγωνε τα όνειρά του. Αναμετρήθηκε με ανεκπλήρωτες επιθυμίες, απώλειες, λάθη. Ερωτεύτηκε. Δοκιμάστηκε από τους δισταγμούς του. Μαγεύτηκε από τη γνώση. Αγάπησε την Αθανασία και έδωσε τη ζωή του αντίτιμο στα χέρια της....
Με καθημερινή εξάσκηση μπορούμε α αλλάξουμε τις συνήθειές μας και να τις μετατρέψουμε σιγά σιγά σε ορμονική μνήμη, ώστε να γίνει δεύτερη φύση μας. Αν θέλουμε κάτι πραγματικά και είμαστε αποφασισμένοι, το σίγουρο είναι ότι θα αξιοποιήσουμε στον μέγιστο βαθμό τις δυνάμεις μας. Φέρσου στον εαυτό σου όπως η μάνα στο παιδί της! Δείξε του την αγάπη σου, προστάτεψέ τον και χειροκρότησέ τον στην παράσταση που θα δώσει για τη ζωή, αφού ξέρεις ότι θα βγει στη σκηνή χωρίς να έχει τη δυνατότητα να κάνει πρόβα. Το έργο της ζωής γράφεται, σκηνοθετείται και παίζεται στη σκηνή ταυτόχρονα. ...
"Που σταματά η λογική και που αρχίζει η τρέλα? Που η πραγματικότητα και που τα όνειρα? Η αφηγήτρια και κεντρική ηρωίδα, εσώκλειστη για μέρες σ' ένα διαμέρισμα, απομαγνητοφωνεί μαρτυρίες ανθρώπων που πάσχουν από ψυχικά νοσήματα, πρώην έγκλειστων σε ψυχιατρεία. (Οι μαρτυρίες είναι αληθινές και προέρχονται από το ντοκιμαντέρ της συγγραφέως ""Αποϊδρυματοποίηση: Ο δρόμος της επιστροφής"", το οποίο γυρίστηκε σε ειδικούς ξενώνες που λειτουργούν με το πρόγραμμα της αποασυλοποίησης ""Ψυχαργώς"". Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε στην κρατική τηλεόραση και σε ελληνικά και διεθνή φεστιβάλ. Η ...
"""Αλλά ξημέρωσε. Μία μέρα, με ήλιο και βροχή, σαν τη ψυχή μου. Μέσα μου ανέτειλε ο ήλιος της αγάπης και την ίδια στιγμή έσταζε μονότονα ένα κρυφό δάκρυ. Μια βαθιά ανησυχία σκέπαζε με μαύρα σύννεφα τον ήλιο κι αυτός κάθε τόσο τα διαπερνούσε κι έβγαινε πάλι λαμπερός και ακμαίος. Δεν ήξερα αν θέλω να τραγουδήσω από χαρά για τον έρωτα, που απροσδόκητα δονούσε την ύπαρξή μου ή να λουφάξω από τρόμο μπροστά σ' αυτό που έβλεπα να έρχεται. Γιατί δεν μου είχε γράψει ο Περσέας? Ποιο αποτρόπαιο σχέδιο ετοίμαζε? Κι αν η νύχτα, μ' ένα όνειρο κακό, μου είχε στείλει το φοβερό μαντάτο? Αν ...
"Είκοσι συν- Έλληνες που δεν είναι πια κοντά μας... Καθένας συνεισέφερε με τον δικό του τρόπο. Άλλος στην ποίηση, άλλος στην πολιτική, άλλος στην Τέχνη. Όλοι τους ωστόσο υπήρξαν ιδιαίτεροι και ξεχώρισαν. Γι' αυτό και παρουσιάζει ενδιαφέρον ο λόγος τους. Ένας λόγος που κινείται από το επίπεδο της λαϊκότητας και φτάνει στον λόγιο. Ωστόσο, είναι ένας λόγος που σήμερα σπανίζει είτε για την αυθεντικότητά του είτε για την ποιότητά του. Σκοπός αυτής της έκδοσης είναι να διασωθεί αυτός ο λόγος που είναι ταυτόσημος με ένα ήθος που τείνει να εκλείψει. Κι απ' αυτή την άποψη, η έκδοση ...
"... Οι σκέψεις δεν μ' άφηναν, ίσως και να μην επιστρέψω ξανά εδώ. Ξένος, τι γυρεύω στον κόσμο αυτόν. Αναρωτιόμουν ποια θα 'ναι η μοίρα του νησιού στην αμείλικτη προοπτική του χρόνου. Το ρόδινο βασίλειο της Αφροδίτης, όπως είχε αποκαλέσει το νησί ο Ντισραέλι. Η αίσθηση της Ιστορίας ή μήπως η σκιά του θανάτου άφηνε αυτό το γκρίζο χρώμα στην ψυχή μου? Το μπαρ Ο Μαύρος Γάτος, ο σύντομος αλλά συναρπαστικός βίος των ανθρώπων στη Λάρνακα, με τη Μάρω να της υπονομεύει τη φαντασία η καθημερινή πραγματικότητα... Σ' αυτή την πόλη, που σύμφωνα με την παράδοση, είχε ως πρώτο οικιστή το...
"Δέκα διηγήματα με ήρωες ηττημένους από τη ζωή. Που όμως καταφέρνουν να διατηρούν ακόμη τα ίχνη της ανθρωπιάς και της ευαισθησίας τους. Πρόσωπα που κινούνται στα όρια του φωτός και του σκότους, με επιθυμίες και επιλογές έξω απ' τις συμβάσεις και τις νόρμες. Με πάθη ασίγαστα που τους ορίζουν. Ιστορίες ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας, ισορροπούν ή χάνονται και κανείς δεν τους θυμάται....
"Οι κουρέλες είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα πρόσωπα και τα όνειρα που ξέφτισαν στο διάβα του χρόνου, οι ελπίδες που χάθηκαν παρασυρμένες από το αμείλικτο και αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είναι η καταστροφική ""αγάπη"" μας για το περιβάλλον. Το συλλογικό που έγινε ατομικό. Το ποτάμι της ιστορίας μας έχει αιχμαλωτίσει και χωρίς οίκτο μας παρασέρνει σ' ένα αβέβαιο μέλλον. Μα, θα μου πείτε, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εμείς είμαστε σίγουροι για το μέλλον, γιατί είμαστε με τους νικητές. Και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία....
Ο Μάριος από εδώ και πέρα δε λογάριαζε πια, αν κόντευαν να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του. Άρχισε να επιταχύνει τον βηματισμό του. Το βλέμμα του το είχε μονίμως καρφωμένο εκεί μακριά, στο πλεούμενο. Με αγωνία προσπαθούσε να εντοπίσει τη σιλουέτα του ευεργέτη του για να ανασάνει. Όταν λαχάνιαζε από την πολλή προσπάθεια που κατέβαλλε, κατά τη διάρκεια της πορείας του, κοντοστεκόταν και καθόταν πάνω στην άμμο ή πάνω στα βότσαλα, να ξαποστάσει. Μετά σηκωνόταν με μιας και έβρεχε το ξαναμμένο του πρόσωπο με θαλασσινό νερό για να δροσιστεί. Και ύστερα πάλι ορμούσε προς τα μπρος...
