Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Κρύβοµαι στον κήπο µου και κοιτάζω τις κορυφές των δέντρων — πόσο ψηλά φτάνουν πια. Θα ’ρθει µια µέρα ίσως που θα γίνει «εθνικός»; Μακάρι. Αλλά εγώ πού θα είµαι; Γιατί σε ένα έθνος δεν µπορούν να χωρέσουν όλοι όσοι το αγάπησαν;
1837, Πειραιάς. Ο εικοσιδυάχρονος βασιλιάς Όθωνας επιστρέφει στη χώρα νιόπαντρος. Η πρώτη βασίλισσα της Ελλάδας λέγεται Αµαλία και είναι µια δεκαεννιάχρονη Γερµανίδα δούκισσα. Μοναδικό της χρέος και αποστολή, να φέρει στον κόσµο έναν διάδοχο.
Η Αµαλία τα κάνει όλα µε πάθος και πείσµα. Αγαπά τον άντρα της, την Ελλάδα και τον παράξενο στα µάτια τη...
«Θα έπρεπε να γράψετε ένα βιβλίο για τη μαμά». Κουβέντα από την Τζωρτίνα στα γενέθλια της Μαρινέλλας, πριν από χρόνια.
Το άκουσα, το ξέχασα. Δεν το πήρα αψήφιστα, αλλά ήξερα πως είμαι ακατάλληλος για βιογράφος, εξαιτίας του ύφους που γράφω. Καλώς ή κακώς.
Από αλλού ξεκινώ και αλλού βρίσκομαι, παρεμβαίνει το θυμικό μου, νευριάζω με τους ήρωές μου, κάνω αυτά που κάνω, ώστε να μη συμπεριλαμβάνομαι στους τρέχοντες κολοσσούς της λογοτεχνίας.
Δεν παραληρώ για τα αποδεκτά «πολιτικώς ορθά» και de facto απυρόβλητα μείζονα θέματα.
Με τέτοιον χαρακτήρα πώς να αναλάβω μια Μαρινέλλα,...
Με μια χρυσή λίρα στην τσέπη και μια σοφή συμβουλή ξεκίνησε ο νεαρός Λευτέρης από το χωριό του στην Ήπειρο για την Αθήνα.
Ονειρεύτηκε να χτίσει και να δημιουργήσει, να χορτάσει την πείνα του σώματος και της ψυχής των ανθρώπων.
Στην περιπέτεια της ζωής του μια γυναίκα μπαίνει στην καρδιά του, μέχρι που ο πόλεμος, αδυσώπητος κι απάνθρωπος, τους δοκιμάζει.
Όμως τα γραμμένα της ζωής δύσκολα τα ξεγελάς. Όταν η Ελλάδα ξυπνά από τον λήθαργο του πολέμου,
αρπάζει κάθε ευκαιρία που παρουσιάζεται μπροστά του. Αγωνίζεται να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα,
χωρίς να αφ...
Λένε πως όταν κάποιος σώζει μια ζωή είναι σαν να σώζει τον κόσμο όλο. Η δική μου ζωή άλλαξε τη μέρα που ο Αντώνης με γλίτωσε από
βέβαιο θάνατο.
Συνέχισα την πορεία μου στο δύσβατο μονοπάτι του δικού μου παραδείσου, αλλά πλέον αφουγκραζόμουν περισσότερο τη φύση,
εναρμονίστηκα μαζί της, μοιάζοντας με αγρίμι που κινείται αθόρυβα στο πυκνό δάσος.
Ο Αντώνης έγινε συνοδοιπόρος μου και σκαρφάλωσε μαζί μου στην κορυφή της αγάπης. Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για μας…...
"«Κανείς από τη γενιά μας δεν πρόλαβε. Μας προλάβαιναν άλλα. Πόλεμος, Δεκέμβρης, εμφύλιος, δικτατορία. Όλο τα παλιά θυμόμαστε. Μας βαριούνται. Δεν λέμε να τα ξεχάσουμε, είναι όλη μας η ζωή. Πόσες φορές είπαμε να τη φτιάξουμε από την αρχή! Δεν είναι το κουράγιο που μας έλειψε...»...