Σύγχρονη Λογοτεχνία

"Ζεις μια ήσυχη ζωή. Διαβάζεις την εφημερίδα σου, πίνεις μπύρες και βλέπεις ποδόσφαιρο με τους φίλους σου. Σταδιακά, όμως τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Σου λένε ότι το καφέ είναι το μόνο αποδεκτό χρώμα: αν έχεις μαύρο σκύλο, να του κάνεις ευθανασία και ν' αποκτήσεις έναν καφέ. Η λέξη ""καφέ"" επιβάλλεται να μπαίνει σε κάθε σου πρόταση. Εκπέμπει μόνο το Ράδιο Kαφέ και κυκλοφορούν μόνο τα Kαφέ Νέα. Απαγορεύονται βιβλία. Αλλά εσύ δεν δίνεις σημασία. Δεν θέλεις μπλεξίματα. Κλείνεις τα μάτια σ' αυτό που συμβαίνει. Δεν συνειδητοποιείς τις ολέθριες συνέπειες που έχει για όλους...

"""Βράδιαζε. Το ""αποσπασμένο τμήμα"" εξακολουθούσε να διασχίζει τους θαλάμους: γυναικείους αυτή τη φορά. Για να συλλέξουν τα ψηφοδέλτια, γυρνούσαν από κρεβάτι σε κρεβάτι μ' εκείνα τα παραβάν που έπρεπε να μετακινούν κάθε φορά. Δεν είχαν τελειωμό... ""Τελειώσατε, κυρία? Μπορούμε να έρθουμε να μαζέψουμε?"" Η καημενούλα απ' την άλλη μεριά του παραβάν μπορεί και να ψυχορραγούσε. ""Κλείσατε το ψηφοδέλτιο? Ναι?"" Έβγαζαν το παραβάν: Το ψηφοδέλτιο ήταν ακόμη εκεί, διπλωμένο, λευκό ή με μία μουτζούρα, με μερικές μπερδεμένες γραμμές......

Mήπως τελικά είναι οι μικρές ήττες εκείνες που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε; Η πρώτη μικρή γρατζουνιά στην επιφάνεια του καινούριου αυτοκινήτου προκαλεί μεγαλύτερη στενοχώρια από τις βαθύτερες που θα ακολουθήσουν. Η μικρή ακίδα αφαιρείται πιο δύσκολα και συχνά το σκάλισμά της με τη βελόνα δεν ωφελεί, καθώς πρέπει να περιμένουμε να αποβληθεί το ξένο σώμα μαζί με το πύον. Οι μεγάλες ήττες που έρχονται νωρίς, επηρεάζουν την πορεία της ζωής μας. Οι μικρές, αντιθέτως, μπορεί να μη μας αλλάζουν, αλλά μας κατατρέχουν, μας ταλαιπωρούν σαν μικρές ακίδες που δεν φεύγουν ποτέ. Χαμέν...