Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Αγόρι μου, σου ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Για όσα θα κάνω λάθος. Για όσα δεν θα καταφέρω. Γιατί θα καθυστερήσουμε την πρώτη φορά που θα είσαι καλεσμένος σε πάρτι γενεθλίων. Γιατί θα αποκαλέσω ξεροκέφαλο τον δάσκαλό σου των μαθηματικών. Για την μπλούζα μου που θα γράφει «Οι πραγματικοί άντρες έχουν βάρος πάνω από 90 κιλά».
Το βιβλίο αυτό είναι για σένα. Για όσα χρειάζεται να ξέρεις για τον κόσμο: το ποδόσφαιρο, το ΙΚΕΑ, τι σημαίνει να είσαι άντρας, τον Θεό, το τηγανητό παγωτό. Πάνω απ’ όλα όμως είναι ένα βιβλίο για το πόσο πρέπει να προσπαθεί κάποιος για να είναι καλό...
"""Όλοι μας τρέφαμε την ελπίδα της ελευθερίας και, όλοι μας, όταν οι πόρτες της φυλακής ανοίγουν, φεύγουμε σε φάλαγγα, αλυσοδεμένοι. Διασχίζουμε την πόλη υπό συνοδεία και οι ελάχιστοι διαβάτες, σιωπηλοί μέσα στην γκριζάδα του πρωινού, κοιτάζουν την ορδή των κρατουμένων που οδηγούνται στο θάνατο. Στο σιδηροδρομικό σταθμό της Τουλούζης μας περιμένει μια αμαξοστοιχία μεταφοράς εμπορευμάτων. Καθώς μπαίνουμε στη σειρά στην αποβάθρα, όλοι μας μαντεύουμε πού θα μας πάει αυτό το τρένο.""...
"Λίγες μέρες πριν από το γάμο της, η Τζούλια δέχεται ένα τηλεφώνημα. Ένας γραμματέας την πληροφορεί ότι ο πατέρας της δε θα μπορέσει να παρευρεθεί στην πιο σημαντική μέρα της ζωής της. Μέχρι εδώ καμία έκπληξη. Αυτή τη φορά ωστόσο, η Τζούλια πρέπει να παραδεχτεί ότι ο πάντα απόμακρος και πολυάσχολος Άντονι Γουόλς έχει πολύ καλή δικαιολογία. Είναι νεκρός. Και όσο ικανός κι αν ήταν για κάτι τέτοιο, σίγουρα δεν αποφάσισε να πεθάνει μόνο και μόνο για να της χαλάσει τα σχέδια. Ο γάμος αναβάλλεται και η Τζούλια αποχαιρετά για πάντα τον άνθρωπο που στοίχειωσε με την απουσία του τα ...
Η Ναζία, λοιπόν, είναι φίλη μου, και από τα Χριστούγεννα μένει μαζί με τον μπαμπά και μ' εμένα επειδή έτσι είναι καλύτερα, και γι' αυτό είναι θετή αδελφή μου, που είναι σαν να ήταν αληθινή αδελφή αλλά χωρίς μετάγγιση αίματος, κι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τα λέμε όλα μεταξύ μας, μέχρι και τα μυστικά. Έτσι, λοιπόν, στο τέλος μού είπε το πιο χοντρό της μυστικό.
Αμέσως σταύρωσα τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη μου όπως μου είχε δείξει η μαμά, και όταν η Ναζία δε μ' έβλεπε είπα έτσι, πολύ σιγανά:
"Σουπερκαλιφρατζιλιστικεξπιαλιντόσιους".
Τότε εκείνη μ' έπιασε απ' το χέρι, άνοιξε τ...