Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Με μισές αλήθειες οι λαοί καλλιεργούν και θρέφουν τις εθνικές τους προκαταλήψεις. Μέσα σ’ ένα περιβάλλον εθνικής αυταρέσκειας, οι εθνικές προκαταλήψεις, απαλλαγμένες από ατομική συνείδηση και συναισθήματα, αποκτούν τη σκληρότητα ενός λαϊκού κατηγόρου. Κανένα ελαφρυντικό δεν γίνεται δεκτό. Έτσι η απλούστευση των κατηγοριών αποκτά μια ιδιαίτερη τεχνική, και η γενίκευση γενικεύεται ως κανόνας. Φταίχτες είναι οι άλλοι.
Από αντίδραση λοιπόν στις κατηγορίες αυτών των προκαταλήψεων, ίσως προκατειλημμένος κι εγώ, τοποθετώ συνειδητά τα πρόσωπα του έργου μου σ’ ένα οριακό μεταίχμ...
Η τραγική ιστορία του Άμλετ, πρίγκιπα της Δανίας, δεν είναι μόνο το γνωστότερο έργο του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ,
ή ένα από τα πλέον δημοφιλή έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου, έργο-πρόκληση για κάθε δημιουργό του θεάτρου.
Είναι ταυτόχρονα το έργο εκείνο που μπορεί να χαρακτηριστεί κυριολεκτικά ως τραγωδία και να λάβει
την ίδια θέση με τα έργα των αρχαίων Ελλήνων τραγικών στην ιστορία του παγκόσμιου θεάτρου.
Κορυφαία σύνθεση του ανθρώπινου πνεύματος, με βαθιές πολιτικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις,
ανοιχτή πάντοτε σε πλήθος ερμηνειών, παρακολουθεί την πορεία του Άμλετ ...
Δημοσιευμένο αρχικά σε συνέχειες στο περιοδικό «Ρούσκιι Βέστνικ» μεταξύ 1873 και 1877, το εμβληματικό μυθιστόρημα του Λ. Τολστόι
αρθρώνεται με άξονα τη σχέση της Άννας Καρένινα, μιας παντρεμένης αριστοκράτισσας, με έναν νεότερο άντρα στην τσαρική Ρωσία και
την αφήγηση του γαιοκτήμονα αριστοκράτη Λέβιν, ο οποίος επιλέγει τη σκληρή δουλειά στο κτήμα δίπλα στους χωρικούς και τη θαλπωρή
της οικογενειακής ζωής.
Ωστόσο, γύρω τους ο συγγραφέας υφαίνει τις ιστορίες δεκάδων άλλων χαρακτήρων, αποτυπώνοντας μια πραγματική
ανθρωπογεωγραφία για να συνθέσει το πανόραμα τη...
"""Θυμάμαι, και σίγουρα δε θα ξεχάσω ποτέ, την ισχυρή επίδραση που είχαν μέσα μου οι θεατρικές εμπειρίες στα εφηβικά μου χρόνια. Είτε ήταν παραστάσεις που παρακολούθησα είτε παραστάσεις όπου συμμετείχα κι ο ίδιος. Απ' όσες παρακολούθησα ελάχιστες ίσως ήταν πραγματικά αξιομνημόνευτες, από καλλιτεχνικής πλευράς. Παραστάσεις δηλαδή που θα άξιζε πράγματι τον κόπο να δει ένας θεατής, ιδίως έφηβος. Ωστόσο δεν υπήρξε ούτε μία από αυτές που να μη μου προκαλέσει βαθιά εντύπωση, ένα είδος συγκλονισμού που τον ανακαλώ ακόμη και σήμερα... Όταν λοιπόν την προηγούμενη άνοιξη ήρθε από την...