Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Αμπχαζία, 1992. Η εννιάχρονη Σοφία αναγκάζεται να περάσει το καλοκαίρι μακριά από τη μητέρα της, στο σπίτι της μεγαλύτερης αδερφής της στο βουνό Πετρόβκα. Αντί για καλοκαιρινές διακοπές όμως, η διαμονή της στο βουνό εξελίσσεται σε ζωντανό εφιάλτη: ξεσπά πόλεμος με τη Γεωργία, και η Σοφία χάνει τα ίχνη της μητέρας της.
Ο τρόμος και η αγωνία του θανάτου, κάτω από έναν ουρανό απ’ όπου οι βόμβες πέφτουν βροχή, μα πάνω απ’ όλα η επιθυμία της Σοφίας να ξανασμίξει με τη μητέρα της γίνονται η καινούργια της καθημερινότητα, που μοιάζει να μην έχει τέλος. Ο πόλεμος, εκτός από τη μ...
Αϊδίνι, 18 Φεβρουαρίου του 1909. Καταχείμωνο, μα ο ζεστός ήλιος της Ανατολής ολοκάθαρος γλύκαινε την ατμόσφαιρα. Αυτό ενθάρρυνε τη μέλλουσα μητέρα μου να πάει στο χαμάμ για ένα τελευταίο ανακουφιστικό ζεστό μπάνιο.
Η έμπειρη Τουρκαλίτσα, η Νατίρ, που συνήθως την έλουζε και της έκανε μασάζ, ήταν ιδιαίτερα προσεχτική καθώς η πελάτισσά της ήταν ετοιμόγεννη.
Η μέλλουσα μητέρα μου ξαφνικά άρχισε να νιώθει μια δυσφορία. Φαίνεται πως η αφεντιά μου, ατίθαση, δεν άντεχε άλλο την κλεισούρα. Η Νατίρ την παρηγορούσε:
– Μη σκιάζεσαι, αφέντισσα, της έλεγε με τα γουστόζικα σπασμέ...
Κι αν τα κτίρια μιλούσαν...
Σίγουρα θα είχαν πολλά να μας πουν!
Περισσότεροι από διακόσιοι πενήντα μεταπτυχιακοί φοιτητές του κοινού διαπανεπιστημιακού προγράμματος «Δημιουργική Γραφή»
του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου και του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας ενώνουμε τις δυνάμεις μας και υποσχόμαστε ένα
βιβλίο γεμάτο συναισθήματα.
Σχολεία, δημαρχεία, θέατρα, νοσοκομεία, και πολλά ακόμη κτίρια ζωντανεύουν και διηγούνται την ιστορία τους.
...
Όπως το πλοίο γέρνει όλο και περισσότερο, σπάνε και οι τελευταίες πόρτες και τα παράθυρα του σαλονιού, και η θάλασσα μπαίνει
με τεράστια ορμή στο εσωτερικό. Παρασύρει με μεγάλη σφοδρότητα στο πέρασμά της ό,τι συναντάει.
Όχι μόνο καθίσματα και έπιπλα, αλλά και ανθρώπους! Ανθρώπους που παλεύουν με όσο κουράγιο έχουν. Μερικοί απ’ αυτούς έχουν δύναμη
αρκετή, μα δεν μπορούν να τα βάλουν με την ίδια την Κόλαση.
Βλέπω κάποιους να προσπαθούν να γαντζωθούν από το πάτωμα, άλλους να πιάνουν κάτι σταθερό και να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν
μέχρι την έξοδο αυτού του πηγαδι...