Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Προσωπικά η σχέση μου με τη νοσταλγία μένει σχέση στενή, αλλά και επίφοβη μια και σε κατακρατά στο ανικανοποίητο. Το θετικό είναι ότι επειδή ακριβώς οι νοσταλγίες για τα γεγονότα και κυρίως για τα πρόσωπα που πέρασαν αλλά δεν προσπέρασαν απ΄τη ζωή μου, έχουν μαγεία, μαγεία φωτεινή ή σκοτεινή, με εμπνέουν. Εκ των υστέρων αναδείχνουν τη ζωή περισσότερο ενδιαφέρουσα, ποιητική, θεατρική, ελκυστική, με κρυμμένα νοήματα και σύμβολα, και μ’ αυτό που λέει ο ποιητής,”το παρ΄ολίγο να συμβεί”, πλησίον. Μου θερμαίνουν την ανάγκη να περιγράψω όσα συνέβησαν για να τα ξαναζώ, να τα διαιω...
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι? αυτά θέλω να μιλήσω. ...Στον κόσμο απ? όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν τις και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική τις διαδρομή τις την ανακάλυψη του ίδιου τις του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει ...
"Ένα αυτοκινητικό ατύχηµα αφήνει σε κώµα τη Νεφέλη. Όλα κρέµονται από µια κλωστή. Ο Θάνος, ο µόνος άνθρωπος που έµεινε στη ζωή της µετά από µια πολύ σκληρή και επίπονη περίοδο, βρίσκεται σε δίληµµα, ενώ καλείται να αποφασίσει για εκείνη......
Το μακρινό 2004, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Euro και το Shake it στην Eurovision, η Κατερίνα με πλούσιο βιογραφικό σε αποτυχημένες έως καταστροφικές σχέσεις έχει κατεβάσει τα ρολά στην αγάπη, αποφασισμένη να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη. Ο έρωτας όμως δεν ρωτάει και την βρίσκει ακριβώς εκεί που έχει κρυφτεί: σπίτι της, στον νέο της γείτονα που θα λειτουργήσει σαν καταλύτης όχι μόνο για την ίδια αλλά και για την παρέα της. Μια παρέα που είχε την τύχη να ζήσει σε μια εποχή που δεν ρωτάγαμε με αγωνία «έχεις δουλειά;», αλλά «έχεις γκόμενο;», που η ζωή έμοιαζε με ατέλειωτο πάρ...
"Για κάθε γόπα στο τασάκι, κάθε τσίχλα κολλημένη στις πλάκες του δρόμου, κάθε άδειο ποτήρι στο μπαρ, κάθε πεταμένο κάτω εισιτήριο του μετρό, υπάρχει μια ιστορία που περιμένει κάποιον να τη διηγηθεί. Κάποιον που μπορεί για λίγο, έστω παρενθετικά, να δει το δέντρο, όχι το δάσος! Άλλωστε για το δάσος βαρεθήκαμε ν' ακούμε......