Χρησιμοποιούμε cookies για να κάνουμε ακόμα καλύτερη την εμπειρία σας στο site μας και για να διασφαλιστεί η αποτελεσματική λειτουργία της ιστοσελίδα μας. Επιλέγοντας «Αποδοχή» παρέχετε τη συγκατάθεση σας για τη χρήση των cookies, σύμφωνα με την πολιτική μας.
Εκείνη, κόρη γνωστού επιχειρηματία νυχτερινών κέντρων της παραλιακής, επιστρέφει απρόθυμα στην Ελλάδα έχοντας ολοκληρώσει τις μεταπτυχιακές σπουδές της στην Αμερική. Μια νέα γυναίκα, σνομπ, απαιτητική, μα πάνω απ’ όλα παθιασμένη με τη rock alternative μουσική.
Εκείνος, τα τελευταία δύο χρόνια βρίσκεται στη κορυφή των charts! Ένας λαϊκός τραγουδιστής που κάθε βράδυ ξεσηκώνει με τις επιτυχίες του ολόκληρη την Αθήνα. Οι κατακτήσεις του αμέτρητες! Το πάθος του για το τραγούδι, το μοναδικό που κρατά τον έλεγχο στη ζωή του.Μέσα στον σκληρό κόσμο της νύχτας, ο Πέτρος Βούλγαρης και...
Aριθμός Βιβλίου: 42
Στη διαδρομή προς τον δικό τους παράδεισο, πρέπει πρώτα να περάσουν από την κόλαση.Η επιμελήτρια εκθέσεων και θεωρητικός Τέχνης Εύα Λιανού ταξιδεύει στη Φλωρεντία μετά την πρόταση της καθηγήτριας Τέχνης και Πολιτισμού Φεντερίκα Μπαρόνε, για να αναλάβει την έκθεση της ιδιωτικής συλλογής του αείμνηστου συζύγου της.
Εκεί η Εύα έρχεται αντιμέτωπη με τον δύστροπο και κυνικό γιο του εκλιπόντα, που δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί με την τέχνη. Παρά την ψυχρή συμπεριφορά του, ο Αλεσάντρο ντε Λούκα είναι πολύ μυστηριώδης και γοητευτικός για να αγνοή...
Είμαι γυναίκα. Χαίρομαι που είμαι γυναίκα. Δεν παραπονιέμαι. Δεν λυπάμαι. Δεν μου λείπει κάτι. Αλλά ούτε και μου περισσεύει. Γι? αυτά θέλω να μιλήσω. ...Στον κόσμο απ? όπου προέρχομαι θεωρούσαμε αυτομάτως ότι οι υποσχέσεις της ζωής προορίζονται για τους άλλους. Η ματαίωση ήταν ο κανόνας.
Η Mely Kiyak, κόρη Κούρδων μεταναστών εργατών που μεγάλωσε στη Γερμανία, επιστρέφει στο παρελθόν τις και με διάθεση εξομολογητική καταθέτει την προσωπική τις διαδρομή τις την ανακάλυψη του ίδιου τις του εαυτού. Με αφοπλιστική ειλικρίνεια και χιούμορ γράφει όχι μόνο για το τι σημαίνει ...
Οι γονείς είναι μια ιστορία χωρίς αρχή, έχουν μια ζωή πριν από εμάς και όταν φεύγουν γίνονται μυστήριο, σχεδόν άγνωστοι. Με την απουσία τους συνειδητοποιούμε ό,τι μας έχει διαφύγει, τους πενθούμε με τις απορίες μας, με τα αναπάντητα ερωτήματά μας, με μια τρυφερότητα που μόνο με την αποχώρησή τους γίνεται τόσο απόλυτη. Σαν τον Ορφέα, θέλουμε να τους φέρουμε πίσω, αρχίζουμε μαζί τους μια κατάβαση στον Άδη και βυθιζόμαστε για καιρό ευπρόσβλητοι και εκτεθειμένοι......
Ο Μάριος από εδώ και πέρα δε λογάριαζε πια, αν κόντευαν να τον εγκαταλείψουν οι δυνάμεις του. Άρχισε να επιταχύνει τον βηματισμό του. Το βλέμμα του το είχε μονίμως καρφωμένο εκεί μακριά, στο πλεούμενο. Με αγωνία προσπαθούσε να εντοπίσει τη σιλουέτα του ευεργέτη του για να ανασάνει. Όταν λαχάνιαζε από την πολλή προσπάθεια που κατέβαλλε, κατά τη διάρκεια της πορείας του, κοντοστεκόταν και καθόταν πάνω στην άμμο ή πάνω στα βότσαλα, να ξαποστάσει. Μετά σηκωνόταν με μιας και έβρεχε το ξαναμμένο του πρόσωπο με θαλασσινό νερό για να δροσιστεί. Και ύστερα πάλι ορμούσε προς τα μπρος...
"Οι κουρέλες είναι τα ταξίδια που δεν κάναμε, τα πρόσωπα και τα όνειρα που ξέφτισαν στο διάβα του χρόνου, οι ελπίδες που χάθηκαν παρασυρμένες από το αμείλικτο και αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου. Είναι η καταστροφική ""αγάπη"" μας για το περιβάλλον. Το συλλογικό που έγινε ατομικό. Το ποτάμι της ιστορίας μας έχει αιχμαλωτίσει και χωρίς οίκτο μας παρασέρνει σ' ένα αβέβαιο μέλλον. Μα, θα μου πείτε, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Εμείς είμαστε σίγουροι για το μέλλον, γιατί είμαστε με τους νικητές. Και οι νικητές είναι αυτοί που γράφουν την ιστορία....